Film jest strasznie chaotyczny, nudny, oraz ciężko jest zrozumieć działania bohaterów, którzy charakteru praktycznie nie mają. Niektóre sceny są absurdalne, inne niemiłosiernie przeciągane, a dialogi zupełnie drętwe i nierealistyczne. Żarty które się pojawiają (pamiętam jeden, z zapałką) są nieśmieszne, ale powtarzane i wałkowane parę razy. Ten film to strasznie długie dwie godziny które nie chcą się skończyć, a ma się wrażenie, że niewiele się działo.
Ujęcia np. na fale które, chyba wg twórców, miały być refleksyjne, nie mają żadnego sensu. Domyślam się, że film stara się przez to być mądry. Także również przez lektora czytającego cytaty z Biblii i przez rodem z teatru wykrzykiwane poetyckie teksty naszego głównego bohatera.
Najgorsze jest jednak moim zdaniem szkodliwe przesłanie. Film zestawia ze sobą świat sztuki, którego ucieleśnieniem jest Helena Modrzejewska i naszego Adama Chmielewskiego. Tytuł "Nędzarz i madame" odnosi się nie tylko do samej relacji Adama z Heleną, ale także i sztuką, którą ona reprezentuje. Modrzejewska jest próżna, bogata i marzy o wielkiej karierze. Jej sceny przygotowania do występu, w których króluje przepych, teatralność i pewna dziecinność, jest przerywana urywkami, gdy Chmielewski widzi ubogich i gdy jest bity. Sztuka w tym filmie jest ślepa, rozpuszczona i bezrefleksyjna, a jej celem jest tylko szukanie poklasku. Wraz z jej ostatecznym porzuceniem następuje przemiana Adama na brata Alberta. Reżyser sam zapomina czym jest sztuka i że jako wszelka forma wyrazu, opiera się na obserwacji, oraz bardzo często zwraca uwagę na pewne aktualne problemy.
Ten film prezentuje nam wizje Ojca Rydzyka, który go finansował, Chrześcijaństwa, bez miejsca na sztukę. Sztuka gubi moralność i zasłania nam drogę do Boga. Bardzo dobrze, że o istnieniu tego filmu mało kto wie i niech lepiej tak pozostanie.