Rodzina Polonich, imigrantów z Włoch, od paru pokoleń prowadziła piekarnię w nowojorskim Bronksie, gdzie sprzedawała znakomite pieczywo i świetne wyroby cukiernicze. Teraz piekarnią kieruje Fabrizio Poloni, któremu pomaga jego bratanek Marco. Interes nie idzie najlepiej, małe firmy są wypierane przez wielkie koncerny i Fabrizio coraz bardziej obawia się, że w końcu będzie musiał sprzedać piekarnię. Obaj Poloni spotykają się nawet w tej sprawie w eleganckiej restauracji z amerykańskim biznesmenem Kingiem, który chce w ich sklepie sprzedawać pączki taśmowo produkowane w jego fabryce. Włochom taki pomysł zupełnie nie odpowiada, proszą jednak o czas do namysłu. Ich uwagę zwracają podane im na koniec spotkania desery - dzieło szefowej kuchni, młodej i pięknej Grace Carpenter. Nazajutrz Marco ponownie odwiedza tę samą restaurację i próbuje przekonać Grace, że jej ciasto będzie naprawdę doskonałe, jeśli doda nieco więcej cukru. Dziewczyna traktuje go z góry, udając, że nic jej nie obchodzą jego słowa, ale później przekonuje się, że przystojny "makaroniarz" miał rację. Zbliża się termin wyznaczony przez Kinga, lecz ani wuj Fabrizio, ani Marco nie wyobrażają sobie życia bez swojej piekarni. Chłopak usiłuje znaleźć jakiś sposób na podreperowanie rodzinnych finansów. Gdyby udało mu się zdobyć większą sumę, mógłby zmodernizować zakład, kupić maszyny, zatrudnić pracowników. Kiedy więc przypadkowo słyszy w telewizji o organizowanym wkrótce konkursie dla cukierników, w którym główna nagroda wynosi 250 tys. dolarów, postanawia się zgłosić. Kłopot w tym, że w konkursie mogą uczestniczyć tylko dwuosobowe drużyny. Po namyśle Marco ponownie odwiedza Grace. Uważa, że razem z nią ma duże szanse na wygraną. Dla niego te pieniądze oznaczają uratowanie piekarni od bankructwa, natomiast Grace mogłaby wreszcie otworzyć własną restaurację, o czym od dawna marzy. Mimo roztaczanych przed nią perspektyw dziewczyna początkowo nie chce słyszeć o współpracy z nikomu nieznanym piekarzyną z ubogiej dzielnicy.