i to nie od słodyczy na wizji, lecz od poczatku bohaterka i jej przyjaciółka były artystycznie nieotwieralne, tzn.miały ładne, fotogeniczne buzie, odpowiedni make up, świetnie były ubrane, wnętrza pomieszczeń i rekwizyty były zresztą na ich miarę, jak z kolorowego pisma, ale nic tam artystycznie nie pulsowało, te wygładzone i ładne twarze zablokowały wejście DALEJ. Już w pierwszej scenie kulinarnej obojga głównych bohaterów, gdy Przystojniak stanął za blatem kuchennym obok Niej (ten drugi, który nastał po poprzednim, elegancko żegnającym się z Główną) nic ciekawego się nie stało, było sztywniej niż w porannej tv śniadaniowej. Ja bym jakoś inaczej to wyreżyserował, jakiś obryzg na twarzy bym wymyślił, jakieś niedomykanie się formy artystycznej bym sprowokował, które tak chwalił Norwid. Film jak z drukarki 3D. Przestałem oglądać, dlatego nie oceniam całości gwiazdkami, nie dokończyłem oglądania, przerzuciłem się na film dokumentalny o Tintoretcie w TVP Kultura. Tam to się działo między nieruchomymi postaciami na płótnach! Więcej niż między ruchomymi w filmie Kevina.