Przyznam, miałam niemały problem z wystawieniem oceny. Momentami miałam wrażenie, że oglądam nie film, a sztukę teatralną. Sceny były zbyt wyraziste, słowa zbyt głośne, gra aktorska Dunaway nieziemsko dobra i ekspresyjna, co nie zdarza się często od czasów niemieckiego kina niemego. Natomiast sama historia... należy patrzeć na nią sceptycznie i pamiętać, że scenariusz powstał na podstawie książki córki wielkiej gwiazdy, która napisała ją w frustracji po tym jak dowiedziała się, że matka nie zostawiła jej w spadku ani grosza. Co ciekawe, pozostałe dzieci Crawford mają zupełne inne zdanie o matce- pamiętają ją jako dobroduszną, lojalną, wspierającą. Które wspomnienia są prawdziwe? Niestety tego się nigdy nie dowiemy.
Byłam skonfundowana i nieco zażenowana aż do ostatniej sceny, gdy Christina z żądzą zemsty w oczach powiedziała: "Zapłaci mi za to". Wtedy pomyślałam, że być może ta cała teatralizacja, ekspresja, urwane wątki, przesadny dramatyzm, nagłe wybuchy gniewu, krzyki, zbyt dosadna gra aktorów- być może to wszystko było zamierzone i miało na celu ukazanie absurdu historii spisanej przez Christinę. Być może był to hołd dla legendy, jaką jest Crawford, a nie próba zniszczenia jej wizerunku. Być może film nie traktował o relacji matka-dziecko, a był tylko zamierzoną groteską. Nie wiem. To tylko moje przypuszczenia. Staram się odnaleźć światełko w tunelu, bo trudno mi uwierzyć, że Faye Dunaway mogłaby przyjąć tak kiepski scenariusz.
W każdym razie, niech nie zrażają was niskie oceny i deszcz Złotych malin. Film warto obejrzeć, choćby dlatego, że jest kultowy. Poszczególne sceny zapisały się na zawsze w historii kina, a aluzje do filmu pojawiają się na okrągło we współczesnych produkcjach.
Jednak odradzałabym sięganie po "Mommie Dearest" osobom, które nie są zapoznane z biografią Joan Crawford i chociaż kilkoma filmami z jej udziałem. Pamiętajcie, każdy medal ma dwie strony.