Nic śmiesznego obejrzałem znowu:) Ilekroć znowu oglądam ten film, odczuwam coraz większy strach i dół psychiczny. Czyżby perspektywa śmierci była uspokojeniem duszy? Na to pytanie trudno znaleźć odpowiedź w tym życiu...

Oczywiście. Przecież po śmierci trafimy do raju. No oczywiście ci, którzy zasłużą....

Zastanawiam sie czy zakonczenie nie jest proba przekazania widzowi przemyslen rezysera, iz ludzie wrazliwi koncza przedwczesnie zycie na tym swiecie, bedac w przenosni zabijani przez nieczule spoleczenstwo. Fakt ze to najblizsza rodzina pozbawia zycia glownego bohatera, ktory upil sie nie dlatego ze jest degeneratem, lecz (jak rozumie) z powodu checi uciszenia swej wrazliwosci i z niej wynikajacej frustracji, pokazuja jak nieciekawe zycia maja niektorzy ludzie.

Ja to interpretuje jako przestroge wyslana przez rezysera, przestroge ktora ma dzialac leczniczo na ludzi podobnych do glownego bohatera. Poniewaz uswiadomienie sobie ze wiezy krwi wcale nie powoduja ze ludzie beda sie lubic, moze przeciwdzialac frustracji i nadmierym oczekiwaniom.

Ludzi sfrustrowanych, otaczaja ludzie sfrustrowani. Jedni nakrecaja drugich i kolo sie zamyka. Prowadzac tych mniej wytrzymalych do zejscia.

Oby ludzie mieli takie problemy jak Adaś.Co do filmu to bardzo dobry,tylko właśnie ta śmierć trochę mi nie pasowała.

Mam identyczne przemyślenia. Biorąc pod uwagę to, jak wyglądało życie Adasia, trzeba przyznać, że śmierć była dla niego prawdziwym zbawieniem. Perspektywa życia przez kolejne 40 lat, gdyby nadal miało ono tak wyglądać (a nic nie wskazywało na to, żeby miało się zmienić na lepsze), byłaby dla bohatera piekłem i prawdopodobnie wcześniej czy później i tak popełniłby samobójstwo.

Zwróćcie uwagę na ten pocałunek:D Nie pocałowała go ta wymarzona, perfekcyjna kobieta, ale stara i zupełnie niepodobna do tej romantycznej wizjii Adasia była żona. Czym było to ,,coś" między nimi? A może tak wygląda prawdziwa miłość? Mimo genialnych momentów film jednak straszliwie nierówny, czasami bawi, a czasami żenuje

Moim zdaniem mocno nadinterpretujesz - ja w tym pożegnalnym pocałunku nie widziałem żadnego przejawu miłości ze strony byłej żony. Pożegnała go, bo tak wypadało - przeżyli razem ileś lat, mieli dwójkę dzieci, poza tym najzwyczajniej w świecie mogła mieć wyrzuty sumienia - w końcu to ona pozbawiła byłego męża życia swoim głupim żartem. Przypomnij sobie zresztą jej wymowną reakcję na pytanie Adasia: "czy ty mnie już nie kochasz?" - komentarz jest chyba zbyteczny.

Można by też rzec, że cała ta sytuacja, w której Adaś znajduje papierek żony, na którym było napisane, że zostawi ona męża gdy znajdzie kogoś lepszego, była zwykłym (jak wiemy nie jedynym) żartem Beaty, w który wplątane były dzieci, jednak Adaś brał wszystko śmiertelnie poważnie (tytuł), przez co ani ni potrafił cieszyć się z małżeństwa, ani ze swojego życia. Pocałunek przez żonę nieboszczyka mógł świadczyć o tym, że jednak go kochała, on przez swoją pesymistyczną "naturę" nie zauważał tego, do tego sam się pogrążał w kochankach. Ale to pewnie nadinterpretacja, aczkolwiek nikt nie broni patrzeć na film swoim własnym okiem. :)

To ma sens!

A ja bym z chęcią prześledziła zjawisko istnienia egoistów-ignorantów o mózgach gimbazy. Czy tak trudno napisać, że piszesz spoiler? Myślisz, że wszystkich interesują Twoje przemyślenia zanim sami obejrzeli film?