Film o poszukiwaniu zmarłej córki wbrew wszelkiej logice nie proponuje niczego nowego. Tak by się mogło wydawać w obliczu ogromnego wyeksploatowania tego motywu (choć w latach 70. może jeszcze nie aż tak bardzo) i tak się wydaje przez co najmniej połowę filmu, który jest najzwyczajniej nudny. Obserwujemy codzienność brytyjskiej pary w Wenecji, pracę Johna w remontowanych kościele oraz spacery jego żony, która poznaje dosyć dwie dosyć osobliwe starsze panie. Nawet pojawienie się wątku jasnowidzenia nie wzbudza zainteresowania, ponieważ narracja wlecze się dalej w tym samym tempie. Wyczekiwany niepokój pojawia się wreszcie, gdy Laura, dopiero co opuściwszy Wenecję, nagle pojawia się w niej z powrotem, co przeczy wszelkiej logice. Poszukiwania żony, niczym w powstałym kilkanaście lat później ,,Frantic" Polańskiego stanowią labirynt ślepych tropów i podejrzanie zachowujących się biskupa, obsługi hotelu i komisarza policji. Są to jednak jedynie ślepe zaułki, które nie przekładają się na zawiązanie akcji. Im dalej końca tym lepiej. John, który nie potrafił zrozumieć paranoi żony poszukującej na siłę kontaktu ze zmarłą córką sam zaczyna popadać w taką paranoję, co ma zgubne konsekwencje. Możliwość wielu interpretacji zakończenia oraz kluczowej postaci w czerwonym płaszczu uatrakcyjnia obraz i sprawia, że ostateczna ocena jest daleka od negatywnej. Niemniej jednak z powodu ziejącej nudy i niepotrzebnie skumulowanych ślepych zaułków narracji końcowa ocena wypada na 6/10.