Swoją drogą, pozostawiając na boku sens, przesłanie, metafory i symbole (początek filmu, długa kręta droga i wyjście z trumny – to wręcz narodziny, jakoś nikt jeszcze nie zauważył;), film ukazuje świetny system wychowania i nauki.

Zawsze byłem wrogiem takich systemów, glajszachtowania ludzi, niezdrowej fizycznie i psychicznie sytuacji, kiedy wszyscy jedzą to samo, śpią w tych samych godzinach, stosują się do tych samych reguł. Jednak dla dziewcząt, w połączeniu ze szkołą baletowo - życiową?, społeczność w której starsze odpowiedzialne są za młodsze i opiekują się nimi (zwróćmy uwagę, najstarsza śpi w jednym pokoju z najmłodszą), a wszystkie przechodzą stopniowo na coraz wyższe stopnie rozwoju i dojrzewania – wygląda świetnie.
Dla chłopaków oczywiście to by się nie nadawało. Cezury w życiu wyglądają inaczej, uciec próbowałaby co najmniej połowa, bójki o pozycję lub byle co i niechęć do nauki byłyby codziennością itd. Musiałaby panować znacznie ostrzejsza dyscyplina (coś jak dawne angielskie szkoły prywatne z internatem) – a to zabija indywidualizm i wychowuje ludzi albo zbyt twardych, jeśli są pewni siebie, albo zbyt sztywnych, gdy są mniej śmiali (nie bez powodu krążyło kiedyś mnóstwo stereotypów o Angolach po takich właśnie szkołach).
Zresztą mężczyzna, jako stworzenie słabsze i mniej odporne psychicznie, wymaga innego wychowania i nic mu nie zastąpi domowego (a socjalizacja - w szkole i na wyjazdach na obozy, kolonie, harcerstwo itp.).
Natomiast do dziewcząt... jeśli to przeczyta jakaś feministka, na pewno się oburzy, ale uważam, że taka szkoła świetnie pasuje.

Oprócz innych wątków, to jest świetny film o cywilizowaniu kobiet ;D – które, wbrew odwrotnemu stereotypowi, są stworzeniami jeszcze bardziej dzikimi i podległymi naturalnym instynktom, niż my. A tu w procesie mądrej socjalizacji robi się z nich motyle, z tym tylko że – jak mądrze powiedziała nauczycielka baletu – nie każda stanie się motylem. Oj, nie każda.