Drugi klasyk o wampirach - oprócz Drakuli. W przeciwieństwie do większości horrorów, zakończenie tej historii spina całość w klamrę, to nie jest tylko walka na oślep z siłami zła, które trzeba unicestwić, a które przy okazji unicestwiają cały świat w około. Niebagatelna okazuje się też rola przeznaczenia i poświęcenia. Ciekawie pokazane jest jak siły zła wykorzystują nasze słabości (Thomasa podczas negocjacji, Ellen w młodości). Całość przypomina fabularnie Drakulę - i tu, i tu pojawia się agent nieruchomości, którego żona jest na celowniku wampira. Bo też podobno Nosferatu miał być pierwotnie adaptacją Drakuli. Ale mimo podobnej fabuły występują istotne różnice, ot chociażby Nosferatu jest odpychający, a Drakula czarujący, Nosferatu nie tworzy nowych wampirów ukąszeniem, no i zakończenie. Podobno też nawet zabójczy wpływ słońca na wampiry nie był znany przed Nosferatu. Całość filmu opatrzona jest świetną oprawą dźwiękową - choć można się przyczepić rzężeniu wampira, to też jakieś ukłony do starszych dziejów kina musiały się pojawić i jest to zręcznie wkomponowane.