Jestem fanką twórczości Eggersa, od miesięcy czekałam na ten film i czuję się zmiażdżona tym jak słaby się okazał. Wizualnie piękny, ale poza tym trudno mi wskazać cokolwiek ciekawego w nim.
Postacie są lepiej lub gorzej grane, ale są strasznie jednowymiarowe, nic w nich nie ma co by pozwoliło, którejkolwiek z nich kibicować, brak między nimi chemii.

Postać Ellen jest tak źle grana, że aż zbierałam szczękę z ziemi, ta aktorka nadaje się do kina klasy B. Padaczkowe drgawki były intrygującym dodatkiem w pierwszej scenie, ale w każdej kolejnej były nudne i wyglądały strasznie sztucznie. Nie wiem czy wzięcie innej aktorki coś by znacząco zmieniło, ponieważ mam wrażenie, że sama postać Ellen była źle napisana, a w końcu to ona jest główną bohaterką Eggerowskiej wersji Nosferatu. Jeśli miałam z nią sympatyzować to się nie udało, wydawała mi się jedynie odpychająca i sztuczna.
Sam pomysł na zrobienie z Ellen głównej bohaterki uważam za ciekawy, ale jego realizacja to dramat.

Postać Thomasa, była lepsza, mniej pretensjonalna, ale również płaska. Profesor Albin był dobry, jednak to zasługa świetnego warsztatu aktorskiego Willema Dafoe.
Orlok wyglądający jak zombie-kozak, to coś czego w ogóle nie rozumiem, skąd ta fryzura i wąsy? Jakie to ma uzasadnienie, czy ktoś wie? Bo moim zdaniem wyglądał po prostu głupio. Jego postać jest do tego stopnia przerysowana, że ciśnie się na usta określenie 'cartoonowa'. Głos jak z kreskówki i karykaturalnie przerysowane cechy twarzy. Jedyny plus za rozpadające się ciało ładnie dopracowane na zbliżeniach.

Całość historii jest niekonsekwentna, z jednej strony wydaje się baśniowa, gdzie postacie są tylko swego rodzaju archetypami, więc czas i realizm nie mają znaczenia, liczy się snuta opowieść. Z drugiej strony mamy przełamanie tego baśniowego schematu przez postać Ellen, która próbuje mieć osobowość i historię do opowiedzenia - niestety jest okropnie nudna, niewiarygodna i źle zagrana. Nawet miejsca w któych dzieje się akcja są bardzo oszczędnie pokazywane, co jeszcze bardziej spłaszcza odbiór.
Film jest niepotrzebnie rozciągnięty, ogromną ilość scen można by było wyciąć i nadal nic by się nie straciło. Jedyne emocje jakie mialam w trakcie seansu, to znudzenie i zawiedzenie zmiksowane z zaskoczeniem.

Na koniec dodam, że czytałam książkę Stokera, oglądałam oryginalnego Nosferatu z 1922 , podobnie Draculę Coppoli, jak również wchłonęłam sporo innych książek i filmów w tej tematyce. Film Eggersa wypada bardzo słabo, z jednej strony czerpie puste kalki ze świetnych poprzedników, z drugiej bardzo kulawo próbuje dodać coś od siebie.

Jestem ciekawa o co właściwie chodziło Eggersowi - może ktoś rozwikła tę zagadkę.