Nosferatu jest niewątpliwie remeakiem remeaku. Obrazem wzorowanym na klasyku Nosferatu Wampir i Nosferatu Symfonia Grozy. Te obrazy z kolei były luźną wariacją na temat książki Dracula Brama Stockera. Scenariusz nie będzie więc dla nikogo zaskoczeniem. Tym jednak razem potwór nosi imię hrabiego Orloka, mieszka jak przystało na prawilnego krwiopijcę w Transylwańskich górach skąd regularnie terroryzuje okolicę. Reszty nie zdradzę żeby nie spolerować fabuły dla wszystkich tych którzy urodzili się wczoraj bez łączności ze światem i nie znają tym samym fabuły ojca wszystkich horrorów z wampirami w roli głównej.

Dość powiedzieć, że film zrealizowano z chirurgicczną dbałością o szczegóły oraz artystyczną zajawką. To natomiast nie wszystkim może się spodobać. Jeśli szukasz filmu w którym kolesie w skórach na motocyklach ze spluwami ganiają wampiry wysadzając wszystko w okół to nie ten adres. Nosferatu praktycznie nie zawiera scen walki. Reżyser mistrzowsko operuje za to klimatem. Potwór jest w praktyce niewidoczny przez większość filmu i przez to bardziej przerażający. Napięcie budowane jest powoli a każda scena przybliża nas do apogeum.

Nosferatu to gra cieni, muzyka i czyste aktorstwo. Nie ma wybuchów i widowiskowych pościgów, nie ma maniaka z piłą motorową ganiającego turystów i skaczącej kamery, jest za to klimat w który warto się zanurzyć i rozsmakować.

Dodatkowe punkty warto filmowi przyznać za brak zboczeń na ekranie i toksycznej propagandy, którą wtłacza się do większości dzisiejszych produkcji. Tu na ekranie kobiety są kobietami, mężczyźni mężczyznami a potwór potworem.

Jeśli więc jesteś smakoszem kina grozy w starym dobrym stylu to jest to dla ciebie pozycja obowiązkowa.