Zrobiłem to dla Nicka Robinsona, ale niestety jest tu go jak na lekarstwo (najpierw krótko w kiku ujęciach, a potem w scenie finałowej). Chloe Grace Moretz i jej gra aktorska (a na jej bohaterce była przez większość czasu skoncentrowana akcja). Zaczyna się od animacji instruktażowej, potem kobitka wsiada do samolotu, mamy sporo seksistowskich uwag, a potem akcja na większość czasu przenosi się do do dolnej wieżyczki. Moment, w którym bowiadujemy się, co jest w walizce, którą przewozi główna bohaterka jest nawet ciekawy, ale na tym koniec. Tajemnica ulatuje, a napastnik (z kosmosu czy cholera wie skąd) wygląda przekomicznie. Gdy potwór(nazywany z jakiegoś powodu Gremlinem) porywa walizkę i bohaterka idzie, by ją odzyskać, robi się wręcz żałośnie. Jeśli gdzieś narzekałem na całkowity brak realizmu w filmie, to było to właśnie tutaj. Właściwie ponad 30 ostatnich minut filmu to jeden wielki śmiech. Ostatecznie przeżywają najbardziej oczywiste osoby czyli główna bohaterka, jej facet, ich dziecko (zawartość walizki) czarnoskóry drugi pilot i mechanik, w którego wcielił się Nick Robinson. Finałowa walka jest tak śmieszna i żałosna, że szkoda słów.