Skrajność nie jest dobrym doradcą. Natomiast patrząc po postach, które powstają pod tym filmem
to na pewno głośnym. Dlaczego można spoglądać tylko w jedną stronę? Czemu nie starać się
wyciągać wniosków z obrazów lub zdań, z którymi "własne ja" się nie zgadza? Przecież można
zdobywać doświadczenie, powiedzmy wiedzę nie tylko od piewców "tylko jednej słusznej
sprawy". Jeżeli dialog opiera się na wymianie zdań to dlaczego nie spróbować zrozumieć
argumentów drugiej strony, albo dlaczego nie spróbować przekonać jej do własnej racji w
CYWILIZOWANY sposób??? Podając dobre argumenty.

Nie uważam, że obecnie w krajowym kinie uznanie zdobywa się tylko i wyłącznie atakując lub
umniejszając naszą "polskość". W ostatnim czasie w polskim kinie pojawiło się przecież wiele
obrazów, które chwalą bycie prawdziwym Polakiem, przyrównując takie postępowanie do bycia
bohaterem. Pierwsze z brzegu filmy: "Popiełuszko...", "Baczyński", "Miasto 44". Idę dalej : "Chce
się żyć". Mało?

Jasne, że mamy, jako Polacy być z czego dumni. Natomiast nigdy, ani teraz, ani 30 lat temu, ani
setki lat temu nie byliśmy krystaliczni. Dlatego twórcy mają prawo mówić dobrze o naszym kraju i
rodakach, ale także posiadają prawo to zwrócenia uwagi na elementy naszego charakteru i
historii, które nie są najlepszymi.

Nie odbieram tego filmu jako pręgierzu, "auto-terapii", bądź tworu stworzonego dla grup
interesów.

Ja nie wpatruję się w niego jak w zwierciadło. Nie przytakuję bezmyślnie na każdy pomysł, który
znalazł swoją realizację na ekranie. Zwyczajnie dostrzegam kolor, który chyba niektórym uciekł
w ostatnim czasie. Szary. Czerń ma swój czas, biel również, ale nie mogą one władać na
wyłączność przestrzenią, w której się znajdujemy.

Dlaczego nikt nie skupia się na formie aktorskiej Pana Jerzego, który uważam, zaprezentował
się nieźle ale jednak według mnie słabiej wypadł niż w dotychczasowych obrazach. Być może
powodem tego były kłopoty ze zdrowiem?

Dlaczego nikt nie mówi o "mieliznach" w tym filmie. Od 5 do 15 minuty film ma kłopoty z
utrzymaniem jakiegoś konkretnego tempa, wydaje mi się, także, że gatunkowo cierpi. To co ma
być śmieszne, niekoniecznie jest, a główny bohater już nawet nie tylko samemu sobie
przeszkadza.

Dlaczego nikt nie potrafi w normalny sposób ( a nie poprzez grożenie śmiercią, obrażanie rodzin
aktorów, podważanie ich umiejętnościom bądź moralności) zwrócić uwagę, na fakt, iż film bardzo
mocno reklamowany, sugerowany jako komedia, przez baaardzo długi czas nią nie jest. Mocno
reklamowany jako "naj" i "idealny", raczej taki nie jest..
Uważam jednak, że ten film jest dobry, ciekawy pomysł, odważna realizacja, interesująca
konstrukcja, gdzie najpierw widzimy skutki, często nie finalne a tylko pośrednie, żeby dopiero
później zobaczyć co sprowokowało, zaważyło nad losem bohatera lub czego zwyczajnie
zabrakło aby los był łaskawszy dla niego.

Dlaczego nikt nie dostrzega, że w tym filmie KAŻDEMU SIĘ DOSTAJE. Bez wyjątku. Tutaj wytyka
się błędy, stereotypy, "grzechy" każdej ze stron. Nie ma wskazanej jednej poprawnej drogi, którą
należy iść.

Czy to nie jest tak, że reżyser bardziej niż negatywne/pozytywne cechy rodaków gani, fakt jak
łatwo Nam Polakom przychodzi ślepo poddawać się ABSURDOWI i ponosić się jego wątpliwym
wartościom?