I kolejna porcja skondensowanego pesymizmu, która sam sobie zadałem. Lubie sięgać po tego typu filmy, choć wiekszość mówi że są o niczym, jednak dla mnie zawsze mają coś nowego do powiedzenia. Mi ten film nasunął jedną myśl. Każdy z nas jest aktorem. Każdy musi udawać, grać aby żyć. Czasem gramy przed samymi sobą, przed własnym sumieniem, zalewając swoje myśli złudzeniami, które pozornie mają nam pomóc wyjść z trudnej sytuacji, a na dłuższą metę nie dają nic w zamian, nawet gorzej, przyprawiają nas o jeszcze większe zakłopotanie. Ta opowieść jest o chłopaku który jak sam mówił wybrał jedna z drug, wybrał drogę obiektywnego patrzenia na świat. Nie żył złudzeniami, stał się niepoprawnym realista, bez śladu pozytywu. Kiedy był mały nie dostrzegał jeszcze jak życie potrafi być dwulicowe. Dopiero po ostatniej wizycie w NY zobaczył to w oczach panie Calderon. To co było pozornym odbiciem szczęścia, piękna nowego jorku i sielanki życia, gdzie Leland odnajdywał spokój jako dziecko było tylko złudzeniem, szklista kurtyną jej przepełnionej pesymizmem i smutkiem duszy. Kiedy stał się na tyle dojrzały by to dostrzec nie umiał już z tym żyć, coś w nim pękło na dobre. Stał się pesymista, z dziwnym rodzajem empatii, empatii która podpowiadała mu że najlepszym wyjściem było by wyzwolenie wszystkich z ich cierpienia. Ta eskalacja myśli doprowadziła do reakcji która tylko pozornie była niepoczytalna. On nie pamiętał całego zdarzenia, bo nie chciał go pamiętać, wiedział że źle robi zabijając tego chłopaka, ale nie znajdował innej alternatywy by ukoić jego wewnętrzne cierpienie. Obraz kiedy ten upośledzony chłopak chciał przejechać po zwalonej gałęzi pokazał mi jak on mógł się czuć. Jego rozum był emocjonalnie rozwinięty jak nasz, ale jak ta gałąź leżąca na drodze, jego ciało stanowiło barierę nie do przebycia. Leland najwyraźniej to dostrzegał, i nie mógł już na to dłużej patrzeć. Broń boże nie twierdze tutaj że Leland był całkowicie normalny, bo nie był, ale na pewno był bardzo inteligentnym i uczuciowym chłopakiem, tyle tylko że nie zaznał prawdziwych uczuć za strony bliskich. Dziewczyna go zwodziła, Ojciec nie czuł potrzeby się z nim widywać. Bohater szukał ukojenia u innej rodziny ale i tu znów dosięgło go kolejne złudzenie. Nie wierzy już w to co widzi. Dla niego życie staje się teatrem masek, których nie może znieść. Dla mnie jego śmierć jest ostatecznym ukojeniem i końcem jego udręki, a po kilku dniach, ludzie znów zapomną i życie znów będzie toczyć się dalej...