Fabuła nie jest skomplikowana, jest to klasyczna historia opowiedziana od A do Z z odpowiednią przemianą bohatera i mocnym wydźwiękiem moralnym. Jedyne co można zarzucić w tej kwestii "Oficerowi i szpiegowi" to dosyć powierzchowne potraktowanie bohatera, pułkownika Picquarta. Postać nie jest wyrazista i raczej stanowi narzędzie narracyjne, by przeprowadzić nas przez tę historię kryminalną, w której będziemy śledzić jej zmagania. Występuje wątek romansowy, jednak chyba tylko po to, żeby obsadzić w tej roli żonę reżysera, bynajmniej nie potęguje dramatyzmu, gdy na szali kładzie się w namiętną miłość między pułkownikiem a żoną przyjaciela.
Film realizacyjnie jest świetny, scena palenia J'accuse zostaje na długo w pamięci. Wypracowany warsztat Polańskiego tak jakby ratuje ten niedoskonały scenariusz. Aktorsko to również wysoki poziom, choć odniosłem wrażenie, że czasami zbyt teatralny.
"Oficer i szpieg" łączy europejską wrażliwość i zaangażowanie społeczne z amerykańskim rozmiarem i patetyzmem. W epoce postmodernizmu, relatywizacji dobra i autorytetu, takie filmy są rzadkością. Chociaż zdecydowanie idealny nie jest, dobrze że wykorzystał znany schemat i wskazał co jest dobre, a co złe. Bo obecnie najbardziej potrzebujemy prawdy.