Niestety. Początkowe sceny, kadry(mam na myśli pierwsze 10-15 minut) zapowiadają nam opowieść doskonale nakręconą i wybitnie zagraną. Nie kłamią. Całość jest wspaniale wyreżyserowana. Dodatkowo wszystko ze sobą współgra (zdjęcia, charakteryzacje, architektura wnętrz, zabawa światłem i neonami), tworząc wizualne arcydzieło, a Anya Taylor- Joy wraz z Thomasin Mckenzie wyrastają na aktorki dekady. Ich postaci są przeciwstawne, znacznie się od siebie różnią, ale kreacje fantastycznie się łączą, spajają dwie bohaterki, tworząc bardzo intrygującą relację pomiędzy nimi.
Początek zapowiada nam również opowieść, w której największą siłą scenariusza będzie metafora(poszczególne elementy mają sens i pomimo, że nie wszystko jest jeszcze składne i logiczne, chłoniemy każdą pojedynczą scenę wysilając się, by dostrzec w każdym wątku drugie, trzecie dno). I to właśnie to najbardziej rozczarowało mnie w "Last Night in Soho". Na początku rozumiałem przerysowanie poszczególnych elementów(szkolna gnębiciel, mnożąca się liczba obleśnych, napalonych facetów za każdym rogiem), ale po przeanalizowaniu całego scenariusza zdaje się to niespójne i stereotypowe. No właśnie, scenariusz. Największym rozczarowaniem zdaje się być cała historia- scenarzyści po pewnym czasie całkowicie rezygnują z tych wszystkich "małych" przenośni i całej historii jako metafory, by skupić się na scenach typowo- horrorowych, w których nawet jeśli jest jakieś ziarno metafory, to jest przyćmione rzeczywistymi zamiarami twórców- chęcią straszenia widza na każdym kroku. Wplatając nadmiar tych elementów do świata rzeczywistego, historia traci swoją symbolikę; traci swój sens. Więc albo źle odbierałem sygnały z początku filmu i próbuje mi się wmówić takie 0- 1 pojmowanie świata, albo całość robi się niespójna, nieskładna. Niezależnie od tego, co było rzeczywistą intencją twórców (historia i poszczególne jej elementy do zinterpretowania/cała historia jako jedna wielka symbolika/zwykły horror bez mniejszych, większych metafor, którego wyróżnia wspaniała realizacja), nie splata się to w logiczną całość.

Szkoda. Miałem momentami skojarzenia z innymi filmami, które mi się bardzo podobały(Suspiria, Dziecko Rosemary, Czarny Łabędź), ale one nie były tak fantastycznie zrobione od strony realizacyjnej(i tak niesamowicie zagrane). I tutaj był potencjał nawet na coś lepszego, na arcydzieło, a został on zmarnowany- skończyło się tylko na w miarę dobrym filmie. Myślę, że dużo zależy od podejścia widza, ale liczna ilość odbiorców może się rozczarować. Ja się rozczarowałem- po obejrzeniu zwiastuna, chciałem mu już wstawiać najwyższe noty, a skończyło się dużo gorzej.