ktoś chciałby coś nakręcić, ale nie wie co. więc wpada na pomysł "zabawienia się konwencjami" i kręci scenki w różnych stylach. takie jakby wprawki. dla wszystkich: dla aktorów, dla scenografa, dla reżysera, dla operatora.
jeden epizod w stylu bergmana, drugi w stylu lucasa, potem cztery wersje inscenizacji tekstu szekspirowskiego i tak dalej.

ale nie wydaje mi się, że film w całości powstał jako dzieło celowe i zaplanowane. raczej jako produkt zastępczy, bo trzeba coś nakręcić, a nie ma lepszego pomysłu. podpieranie się innymi reżyserami czy stylami jest - jak napisałem w tytule tego wątku - drogą na skróty.

widziałem już kiedyś coś podobnego: film "łabędzi śpiew" z p. peszkiem. wtedy zdziwiłem się, jak łatwo można podrobić felliniego. ano można, tylko że taka podrabiana scena trwa kilka minut i jest imitacją, podczas gdy prawdziwy fellini kręcił filmy pełnometrażowe i miał w nich coś do przekazania.

a co do tego filmu, to troszkę się ubawiłem, bawiąc się w odszyfrowywanie i szukanie analogii - ale nie miałem poczucia, że obcuję z czymś nowym. (na "łabędzim śpiewie" miałem zresztą podobne odczucia).

o wiele bardziej podobało mi się "ciało", bo tam musiałem rozszyfrowywać opowiadaną niechronologicznie akcję (ale oryginalną) a nie podróby stylów.