I to w sporej dawce. Dla niektórych więc, może to być dość trudne do oglądania. Ale nie dla mnie. Ja zanurzam się w atmosferę "Później wiosny" z wielką przyjemnością.
"Późna wiosna", to zresztą dla mnie, ulubiony film Yasujiro Ozu. Tak, wiem, to nakręcona kilka lat później, "Tokijska opowieść" uważana jest za najlepszy obraz tego japońskiego reżysera, za arcydzieło światowego kina. Z taką opinią nie będę polemizował.
Dla mnie jednak, "Późna wiosna" jest filmem bardziej spójnym, zwartym, w którym jedynym wątkiem dramaturgicznym jest ewentualne zamążpójście głównej bohaterki. Jednocześnie zaś obrazem, w którym chyba w całej historii kinematografii, najpiękniej pokazano miłość córki do ojca i ojca do córki. Zawdzięczamy to oczywiście scenariuszowi opowieści i mistrzowskiemu poprowadzeniu przez reżysera, postaci głównych bohaterów filmu.
Ale Ozu nie osiągnął by tego efektu, gdyby nie miał do dyspozycji dwojga wspaniałych aktorów. W roli Noriko wystąpiła cudowna, magnetyczna Setsuko Hara, obdarzona zachwycającym uśmiechem. Niektórzy mogą mieć wątpliwości, co do umiejętności aktorskich S. Hary, gdy np. nieprzyjemne kwestie wygłasza z tym swoim charakterystycznym uśmiechem. Często przywoływany jest wtedy przykład jednej z ostatnich scen "Tokijskiej opowieści", kiedy właśnie z uśmiechem na ustach, wygłasza słynna frazę: "życie jest rozczarowujące". Ja to przyjmuję jednak, jaką jedną z konwencji filmografii Y. Ozu. Zresztą, akurat w "Późnej wiośnie" uśmiech znika z twarzy S. Hary na długie minuty, gdy grana przez nią bohaterka dowiaduje się, że jej owdowiały ojciec myśli o ponownym ożenku i ma nawet upatrzoną kandydatkę na żonę. Wtedy nie ma już uśmiechu, a Noriko, głównie do ojca, odzywa się prawie syczącymi monosylabami.
Drugi aktorskim atutem "Późnej wiosny" jest grający rolę ojca, ulubiony chyba aktor Ozu - Chishu Ryu. Jak ten gość umiał się wcielić w postacie bohaterów znacznie od siebie starszych! Przecież w "Tokijskiej opowieści" grał on dziadka, właściwie staruszka, któremu już blisko do kresu. A w momencie kręcenia filmu nie był nawet pięćdziesięcioletnim mężczyzną. Ucharakteryzować można każdego, ale mieć ruchy i mowę starca i przez ponad dwie godziny nie popełnić żadnego fałszywego tonu - to prawdziwe mistrzostwo. W "Późnej wiośnie" grał człowieka trochę młodszego, ale grał go równie świetnie.
Na koniec wspomnę o kolejnym atucie aktorskim "Późnej wiosny". To grający drugoplanowe role Ayi i profesora Onodery odpowiednio: Y. Tsukioka i M. Mishima. Bardzo dobrze spełniają rolę najbliższych przyjaciół i swoistych sumień dla Noriko i jej ojca. Zresztą krótkie dialogi miedzy Noriko a profesorem Onoderą należą do moich ulubionych scen filmu.