Ogólnie film mnie nie porwał i nie poleciałbym go innej osobie, ale wzruszyła mnie rozmowa Jessiki z panem Jangle pod koniec filmu. Ten moment, gdy powiedziała, że brakowało jej wsparcia z jego strony i ona, jako dziecko, czuła się odtrącona, gdy ojciec nie radził sobie że stratą żony. To było piękne. Moment, gdy on zdecydował się przeprosić dał mi więcej satysfakcji niż cała reszta produkcji.

Szkoda, iż pan Jangle nie wziął jeszcze odpowiedzialności za to, jak mało komunikatywnym i wspierającym rozwój pracownika szefem był wobec swego asystenta. Dał mu prezent na końcu i to miało wszystko wyjaśniać. Przecież widać było, że nie chodzi o jednorazową sytuację, tylko o to, iż temu młodzieńcowi przez dłuższy czas nie okazywano szacunku i zainteresowania. Jednak on został zaszufladkowany jako ten zły i tyle.

Jeszcze jedna uwaga na temat prezentów. Są ludzie, którzy myślą, że kupowanie przedmiotów jest w stanie zastąpić czas i zaangażowanie włożone w budowanie relacji. Otóż nie są. Szkoda, iż nadal wzmacniamy takie przekonanie scenami podobnymi do tej z "Jingle Jangle".