W formie jednak przestarzały; moralizatorska przypowiastka. W treści nader współczesny
(wszechobecny kult ciała i młodości) a może po prostu ponadczasowy i uniwersalny(?).
Kobieta która nie chce się starzeć (fizycznie) i która nie chce dojrzeć (emocjonalnie) do
życiowych ról – głowy rodziny, żony, matki... nie chce przyjmować na siebie
odpowiedzialności, woli pozostawać w świecie wiecznych narzeczonych, wiecznych
potencjalnych możliwości, która nie tyle nie jest zdolna do uczuć (co jej się zarzuca) ale
boi się raczej własnych emocji, boi się podjąć decyzję i wziąć za nią odpowiedzialność.
Jednym tylko z wielu możliwych wyrazem tego jest kult młodości.
Ciekawy problem sprowadzony został jednak do rysów nieco komiksowych,
uproszczonych i to na wielu płaszczyznach – po pierwsze nachalna nieco
charakteryzacja, naturalistyczny, przerysowany obraz starość; po drugie brak płynnej
narracji, kolejne scenki, etiudy w drugiej części filmu (po rozstaniu): młody adorator,
córka, choroba, psycholog (!); po trzecie przerysowane zakończenie z tragiczną postacią
męża oraz niezwykle łatwo „wyznającą winy” i skruszoną żoną. Świetna jak zwykle Betty
Davis pokazuje się tu raz w pełni emocji i złożoności postaci, to znów w nieco
komiksowym wydaniu; podobnie zresztą (tu jednak celowo) ukazane jest grono jej
licznych adoratorów. Dużo bardziej naturalnie, w złożony sposób i przekonująco wypada
Claude Rains (magia!). Może nie na darmo w tytule znalazł się PAN Skeffington.
Może trochę za długi. Druga część filmu nieco posiekana. I to na siłę dobre, miłe i
słodkie zakończenie. Cóż, Hollywood... Ale i tak jeden z klasyków, które zawsze warto
sobie przypomnieć.