Przejmujący, piękny film o trudnej miłości. Nastrojowe, ulotne animacje i domowe ujęcia VHS przywołują beztroskie chwile z przeszłości. Ale szczęśliwe dzieciństwo jest tylko iluzją maskującą trudne wspomnienia. Bajkowa atmosfera niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmienia się w horror: ukochany tatuś pod wpływem choroby staje się potworem. Próba zrozumienia przerażającej metamorfozy ojca zajmie autorce lata, a jednym z rezultatów bolesnego procesu stanie się film przedstawiający tę smutną i piękną historię.

Film jest historią autobiograficzną i posiada formę dziennika wspomnień, opowiadających o tym, jaki wpływ miała problematyczna relacja z ojcem na kształtowanie emocjonalnej strony osobowości autorki. Jako motyw do realizacji tego tematu posłużyło poczucie zagubienia własnej wartości z powodu choroby psychicznej papy i długoletnie przekonanie, że o tym nie wolno mówić.

Sięgając do starych filmów i zdjęć archiwalnych, rodzi się uczucie tęsknoty i smutku. Autorka bierze odpowiedzialność za swoje emocję i dochodzi do wniosku, że potrzebuję uwolnić się od wpływu przeszłości, związanej z chorobą Papy i w końcu zbudować swój niezależny autoportret. To daję szansę na odrodzenie i wreszcie zbudowania relacji już dorosłej córki z Papą.

Autobiograficzna i niemalże terapeutyczna historia o złożonych relacjach córki z ojcem, naznaczonych przez chorobę psychiczną tytułowego Papy. Sięgając po rodzinne archiwa, ale także rozmowy z członkami i członkiniami rodziny oraz techniki animacji, reżyserka stara się opowiedzieć o problemach związanych z dorastaniem w trudnych warunkach i związanym z tym rozchwianym poczuciem własnej wartości. A przede wszystkim chce - poprzez szczerą filmową opowieść - uwolnić się od wpływów przeszłości, uzyskać emocjonalną niezależność i zbudować siebie na nowo. Być może to jedyny sposób, by odnaleźć się w dorosłym życiu po doświadczaniu dorastania w domu, w którym nie rozmawiało się o problemach. Jest w tym filmie dużo tęsknoty, smutku, ale przede wszystkim miłości.