Tarantino nie jest intelektualistą i niespecjalnie potrafi czymkolwiek zapełnić w gruncie nudne sceny. Akcja tak jakby jej i nie było, ale i same sceny są po prostu nudne. Dygresje, które doskonale potrafią urozmaicić konwencjonalną fabułę, windując ją na poziom nowej jakości, same w sobie nie są jednak nośnikiem fabuły i tutaj wyraźnie to czuć. To nie jest kwestia montażu, długości ujęć, raczej epizodyczność samej fabuły. Jest w tym pewien zabieg fabularny, gdy twórca buduje pozornie nieistotne wydarzenia wokół podstawowego wątku, który wybuchnie w finale, ale tu jest to tylko mechanizm, bez treści. Jeżeli jednaki uda się przejść przez to fabularne zacisze do finału, może zdrzemnąwszy się na chwilę w kinie, to w ostateczności otrzymujemy doskonale zagraną, przemiłą, zbudowaną na samych pozytywnych emocjach etiudę filmową. Wychodząc z kina chyba nie da się nie mieć dobrego nastroju.