dla mnie problemem była "teatralność" tego filmu, figury woskowe poruszane przez reżysera... Aspekt magii w ogóle nieautentyczny, znikomy wgląd w bohaterów, dialogi jakby czytane wprost z kartki, bez emocji. Tylko główny bohater ratuje ten film.
Wydaje mi się, że twórcom zależało na nadaniu rodzinie Duchannes tajemniczości, alienacji, oderwania od teraźniejszych czasów, ale zastosowane przez nich zabiegi zrobiły z tej rodzinny tylko pozbawione jakichkolwiek emocji figurki. Czarownice kojarzą mi się z buntem, szałem, silną seksualnością (a nie z seksownym łachem - to za mało), z indywidualnością, z egocentryzmem, wyższością itd. A tu mamy parę przebierańców i nic więcej. Najgorsze w adaptacjach jest to, że reżyser czy scenarzysta właściwie nawet nie próbuje zrobić z tego dzieła, być może dlatego, że ograniczają go prawa autorskie pisarza.
A szkoda, bo książka rządzi się innymi prawami niż film, film musi pokazać skondensowaną dawkę emocji w jednej chwili, w książce wywarcie podobnego wpływu na czytelnika może trwać nawet parę rozdziałów, bo spora część rozgrywa się w nas samych, nasza wyobraźnia jest mocno zajęta tym nowym światem kreowanym przez pisarza.
No nie istotne, ważne że Piękne istoty nie pokazują nic nowego, kolejna historia w stylu Zmierzchu, do obejrzenia, przeczytania, rozrywka i tyle. Żadnych uniesień nie uświadczysz. Co nie znaczy, że nie lubię takich filmów, książek, ale do ulubionych nie trafi (ze względu na zero sympatii do głównej bohaterki, męcząca i nijaka).