Na drugą część filmu, który już za pierwszym razem mi się nie podobał. Trzeba jednak przyznać, że film zaczyna się nawet ciekawie. Para głównych bohaterów budzi sympatię widza, ciągle coś się dzieje, a jedzenie na 24 poziomie wygląda jeszcze jak pokarm dla ludzi. Przebitki z przeszłości ukazują osoby jako raczej zwykłych ludzi z niezwykłymi historiami.
A potem abstrakcja goni abstrakcję, a bzdura bzdurę. Domyślam się, że chłopiec jest nawiązaniem do traumy kobiety, a poziom 333 to metafora 666.
Końcówka nie przynosi żadnego rozwiązania. Nie, że potrzebuję do filmu łopatologicznego tłumaczenia, akceptuję zakończenia otwarte, ale to jak skoczyła się Platforma 2 urąga nawet największym knotom. Czuliśmy się jak Shrek i Osioł stojący z otwartymi ustami przed wejściem do Dulock, ale żadne z nas nawet nie pomyślało 'ja chcę jeszcze raz'. Z całą pewnością nie chcę.