No masz rację, ale patrząc z drugiej strony.
Kiedy miałam 5 lat rodzice zabrali mnie do kina na "Pocahontas". Oszalałam na punkcie tej produkcji Disneya. Dostałam kasetę VHS. Średnio trzy razy na tydzień ją oglądałam. Z czasem rzadziej, bo zaczęłam wyrastać. W tamtym roku zachorowałam i mama przyniosła mi z pracy płyty DVD. Wśród nich była "Pocahontas 2". Obejrzałam. Gdy się skończyło, stwierdziłam, że już nigdy przy oglądaniu pierwszej części nie będę czuła tego samego. Przecież, pierwsza część na tym się właśnie opierała: Na miłości indiańskiej księżniczki i Johnna. A w drugiej? Całe przesłanie pierwszej części zostało obalone. Cały jej sens. Żałuję, że obejrzałam tą drugą część.
Dlatego rozumiem całą rzeszę ludzi, którzy twierdzą to samo, co ja.
Oczywiście, gdy tworzono pierwszą część nie myślano o drugiej.
Ale jak ją już stworzyli mogli przypomnieć sobie o pierwszej i o tym, co niszczą, hajtając Pocahontas z Rolfem.
Takie moje zdanie.