Długie to to i całkiem fajne, ale masa rzeczy, z którymi zgodzić sie nie mogę. Przede wszystkim nieco inaczej odebrałem ten film. Wydaje mi się np. że nieco błędnie interpretujesz tutaj pokutę jako taką. Sama w sobie bowiem nie ma chyba swoich konsekwencji na ziemi, czyli w życiu doczesnym a tutaj właśnie poddajesz jej efekt wątpliwościom.

Sadzę jednak, że pokuta ma związek z tym, co dzieje się na ziemi. Przede wszystkim trzeba ją ?odbyć? za życia, inaczej nie może w ogóle zaistnieć. W filmie Briony nie naprawia swoich błędów z dwóch czynników: wstydu i lęku (o czym świadczy sposób, w jaki wyobraża sobie wizytę w domu siostry) oraz śmierci osób, którym miała wynagrodzić swoje postępowanie. Nie podaję w wątpliwość pokuty bohaterki jako takiej (nie wiemy bowiem jak dalej potoczyło się jej życie, być może swoim postępowanie w stosunku do innych ludzi, postawą życiową starała się wynagrodzić, jakoś zadośćuczynić swojemu postępowaniu), ale jej oddziaływania na głównych bohaterów, którym nie jest dane w żaden sposób odczuć skruchy Briony. Zresztą nie upatruję się w tym jakiejkolwiek wady filmu, wręcz przeciwnie, taki dramatyczny wydźwięk działa jak najbardziej na jego korzyść (zwłaszcza w zestawieniu z amerykańskimi filmidłami gdzie to ojciec dowiaduje się, że ma raka, szast prast zmienia swoje życie i wynagradza wszystkim kilkadziesiąt lat bycia łajdakiem). Jakby celem podsumowania, uważam, że w tym wypadku pokuta i jej skutki są ważniejsze w odniesieniu do postaci Cecilie i Robbie?go niż Briony (choć jej roli w tej postaci wcale nie umniejszam). Ma ona bowiem wymiar nie tyle religijny, co moralno-społeczny.

Pozdrawiam:-) Za kilka godzin Złote Globy, zobaczymy w jakich kategoriach rozpatrują ?Pokutę? dziennikarze:D:D

Jak rozumiesz monolog Vanessy Redgrave?
Nie zgadzam się z Twoją opinią na temat ról Keiry Knightley i Saoirse Ronan, ale już rok temu zauważyłem że mamy baaardzo różne zdania na temat gry aktorskiej ;P (chociaż zgadzam się z tym, że rola Julie Christie w "Away from her" była fenomenalna i raczej nie ma sobie równych). Znam ludzi, którzy teatralną sztucznością próbują ukryć swoje prawdziwe "ja", stworzyć wrażenie inteligentnych, obytych i w pewnym sensie pokazać "wysokie pochodzenie", dlatego uwierzyłem w obie role. Może po prostu zinterpretowałem je trochę inaczej i dzięki temu mi się podobają. Cenię obie aktorki za to, że nie próbowały wzbudzić niepotrzebnej sympatii (wg mnie ani wzbudzić sympatii, ani usprawiedliwić swojej postaci nie próbuje też Vanessa Redgrave, stąd pytanie na początku). Kiedy oglądałem trailer, "I saw him with my own eyes" wydawało mi się nienaturalne, ale jakimś cudem zadziałało w połączeniu z interpretacją reżysera.
Po drugie, bez względu na intencje Keiry Knightley (wierzę że były dobre, bo naprawdę nie zauważyłem żadnych "zgrzytów"), Cecilia zsuwa się na drugi plan mimo tego, że próbuje być "wyrazista" i myślę że tutaj tkwi haczyk: promocja filmu kazała nam uwierzyć w bzdurę, że to na niej ma opierać się cały obraz, a tymczasem scenariusz na to zwyczajnie nie pozwala. Nie wydaje mi się, że roli zabrakło emocji i trudno mi uwierzyć, że nie było ich widać w kluczowych momentach (scena w bibliotece, scena w restauracji). A wygłaszanie swoich kwestii z prędkością dźwięku i znudzony wyraz twarzy przez ćwierć filmu (wydaje mi się że właśnie to tylu osobom przeszkadza) to właśnie "teatralna sztuczność", która tej postaci była potrzebna.
Gdyby Keira próbowała w pierwszej części filmu zagrać swoją postać bardziej naturalnie jak na standardy oglądających, mniej wiarygodna byłaby scena w restauracji. Robbie musiał mieć podstawy do myślenia, że Cecilia, tak jak cała jej rodzina, mimo wszystko traktowała go z wyższością.

Jeszcze jedna rzecz, jaka podobała mi się w rolach Keiry i Saoirse: w pełni uwierzyłem, że są siostrami. Ich sposób mówienia, ruchy i ogólnie mówiąc - zachowanie - są pełne teatralnej sztuczności o której wspomniałeś i poczucia wyższości co czyni je bardzo podobne, chociaż z wyglądu podobne nie są.
Postać Keiry staje się bardziej szczera tylko i wyłącznie w obecności Robbiego i to nie zawsze. W filmie jest niewiele scen w których, wydaje mi się, Cecilia jest sobą: biblioteka, scena PO wyjściu z restauracji, scena w której uspokaja Robbiego. Ostatnia jest wg mnie jedną z najpiękniejszych scen filmu ("Wróć do mnie", które powtarza się tak wiele razy, tutaj nabiera o wiele większego znaczenia) i nie można powiedzieć że jest to zasługa wyłącznie Jamesa McAvoya.
Pozdrowienia ;)

A jednak "Pokuta" ;)
Pozdrawiam również!

A książkę czytałeś? Bo odnoszę wrażenie, że nie.

Ten film jest jedną z najlepszych ekranizacji, jakie w życiu widziałam. Na razie nie jestem w stanie napisać nic więcej. Na razie.

Zgadzam się w zupełności co wyżej wspomnianą opinią, iż 'Pokuta' to jedna z najlepszych ekranizacji książki w ogóle. Film obejrzałem dosłownie godzinę po skończeniu książki i wprost nie mogłem uwierzyć, że można tak wspaniale oddać literaturę, nie tracąc nic, a zarazem wyciskając jak najwięcej.

Nie ulega też wątpliwości, że sama książka niesamowicie dopełniła mi piękno tej opowieści, a także pozwoliła tak naprawdę docenić rolę Keiry. Oczywiste jest, że niektóre role i aktorów odbiera się indywidualnie. I dla mnie Keira była w swej roli rewelacyjna - była idealnym odbiciem książkowej Cecilii. Ale cóż, pozostawiam to ocenie każdego - pewne role albo się czuje, albo nie. Ja rolę Keiry właśnie poczułem - dla mnie stworzyła bardzo rzetelny obraz silnej, niezależnej kobiety. Uważam, że właściwie każda scena była niesamowicie przez panią K. zinterpretowana, a każdy gest, czy spojrzenie świetnie budowały tą postać. Dla mnie była po prostu prawdziwa - a to chyba najlepszy przymiotnik, jakim mogę obdarować aktora.



Wydaje mi się, że cały problem z rolą Knightley polega na głupim przeświadczeniu, że to powinna być rola, która uniesie ten film; że to ona powinna być jego fundamentem, gdyż jest tak promowana. Ale nic bardziej mylnego - to rola drugiego planu i tak tez powinna być traktowana. Tutaj główną postacią jest Briony i to ona przez całą książkę/film gra pierwsze skrzypce. Jednak 'Pokuta', jak i wiele innych filmów, musiała podpasywać się pod sezon nagród, a że żadna aktorka z tych odrywających Briony nie mogła być wystawiona do roli pierwszoplanowej, więc wykorzystano Keirę.

"Zgadzam się w zupełności co wyżej wspomnianą opinią, iż 'Pokuta' to jedna z najlepszych ekranizacji książki w ogóle. Film obejrzałem dosłownie godzinę po skończeniu książki i wprost nie mogłem uwierzyć, że można tak wspaniale oddać literaturę, nie tracąc nic, a zarazem wyciskając jak najwięcej."

1) Racja, ekranizacja rzeczywiście jest dobra i z powodzeniem broni się sama.

2) Nie zgodzę się jednak że historia opowiedziana w książce pozostała niezmieniona a nawet, że nic nie straciła:
a) z powodów oczywistych w filmie brak odniesień do stylu i rozwoju literackiego Briony, co w książce miało dość istotne znaczenie.
b) przede wszystkim zakończenie zmienione jest na tyle że cały wydźwięk filmu jest inny. W skrócie: Briony w 'epilogu' książki McEwana nie mówi, że Robbie i Cecila zmarli. Mówi natomiast, że takie zakończenie, mimo że możliwe do rozpisania, nie dawałoby takiej samej satysfakcji czytelnikowi. Na dobrą sprawę nie wiadomo więc co jest rzeczywistością a co fikcją literacką.

A propos samej pokuty: Bóg i pisarz za swoje winy odpokutować nie mogą, bo nie mają przed kim. Kto czytał książkę ten wie o co biega.

pozdro.

"A książkę czytałeś? Bo odnoszę wrażenie, że nie.

Ten film jest jedną z najlepszych ekranizacji, jakie w życiu widziałam."

W takim razie książka nie warta czytania.:-P

Moim zdaniem monolog kończący film to forma przestrogi. Na twarzy Redgrave widać wieloletnie zmęczenie, które dźwigała Briony. Postanowiła w końcu wyrzucić to, co nie pozwalało jej oddychać przez całe lata. W jej życiu nie zmieni to już wiele (chociaż sam fakt, mimo że dokonany tak późno, jest znaczący), ale poprzez swoje wyznanie chce ostrzec innych; nie pouczyć czy piętnować, bo sama nie ma do tego prawa, tylko właśnie ostrzec.

Kerię można lubić, można i pewnie z coś cenić, ale nie można chyba nazwać jej dobrą aktorką. Na pewno znajdą się osoby, które „kupią” jej bohaterkę, uwierzą w nią etc. Dla mnie jednak, jak już pisałem, Keira pozostanie Keirą. Nie umie mnie przekonać, że jest swoją postacią, nie umie wejść w skórę bohaterki. Umie tylko się uśmiechać, smucić, ale nie są to uśmiechy i smutki Cecilii, lecz Keiry. Gdyby wziąć i wyciąć sceny z „Dumy i uprzedzenia”, „Pokuty”, „To właśnie miłość” czy „Piratów” znaleźli byśmy ograniczona gamę tych samych gestów. Ja co chwilę łapałem się na tym, że tą minę już znam. Jej postać nie wzbudziła we mnie żadnej emocji, najmniejszej. Po prostu była, jak dekoracja, element scenografii. Boję się więc, że ogromna popularność jaką Keira darzona jest w USA pomoże jej w zdobyciu nominacji kosztem wielu aktorek, które bardziej na nią zasługują. Przykro mi, po cichu liczyłem, że Keira może (w końcu) pokaże talent, ale się przeliczyłem. Dwie dobre sceny to za mało, aby mnie przekonać.

Oshin, nie wiem do kogo skierowane było pytanie, i tak wyrwane z kontekstu niewiele mi mówi (i szczerze mówiąc trudno się do niego ustosunkować), ale jeśli chodzi o mnie, to książki nie czytałem, ale po filmie trafiła na moją „listę życzeń”, która z powodu sesji została zablokowana w realizacji na czas nieokreślony. Wątpię jednak, abym bardziej docenił po jej przeczytaniu rolę panny Ka., bowiem bądź co bądź film musi bronić się sam, bez odniesień do lektury…Szukanie różnic w sposobie przedstawienia Briony w filmie i książce owszem mogą być ciekawe, ale film musi stanowić zamkniętą całość i nie można bronić jego aspektów z pozycji „bo książka dopełnia”, bo gdybyś przeczytał, to byś wiedział”.

Za ewentualną niejasność wywodu i powtórzenia przepraszam, ale jestem po kilkugodzinnej jeździe po bibliografii Iwaszkiewicza, opracowywania zagadnień związanych z imitacją w literaturze, a przede mną kilka godzin romansów z twórczością Woronicza… Miejscami zapominam jak mam na imię…

Oczywiście, że film musi bronić się sam, jest całością, a przynajmniej w założeniu powinien być. To nie ulega wątpliwości. A jednak "Pokuta" jest tego rodzaju książką, która nie pozwala na wymyślenie sobie zbyt wielu szczegółów - wydaje się, jakby McEwan opisywał nieomal, jak układa się trawa przed domem. Ja mówię o takiej książce "gęsta" :)))

W tym szczególnym przypadku chodzi mi o to, że Keira (to oczywiście moje zdanie) JEST Cecylią. Nie będę się tu wypowiadać o jej talencie aktorskim, bo też i nie miała możliwości jakoś szczególnie zabłysnąć, zakładając oczywiście, że potrafi. Być może jest to jej rola życia, to się czasem zdarza - jakiś średni aktor niejako "zespala" się z postacią. Ona jest nią nawet fizycznie - tak niesamowicie pasuje mi do tej roli, że to się aż w głowie nie mieści.

Jeśli chodzi o nominacje do Oskarów, bo tym się chyba martwimy, to nie mam przekonania, czy Keira zasługuję na nominację za rolę główną, mimo wszystko. Fakt, że była to postać zauważalna, niewątpliwie tragiczna, no i do tego najbardziej efektownie ubrana nie czyni z niej postaci głównej. Briony też nie jest postacią główną tego filmu, ona sama odsuwa się na drugi plan, to jest jej pokuta może właśnie. Młodsza panna Tallis opowiada, a zatem tworzy tę historię i to ona decyduje, że jej siostra ma być na pierwszym planie. Trudna sprawa.

Gdyby Keira mogła dostać za ten film nominację za rolę drugoplanową, to byłabym całym sercem, rękoma i nogami za tym, żeby dostała Oskara. Zasługiwałaby na niego bardziej, niż Angelina Jolie na swojego.

Ja też jestem w trakcie sesji, obecnie piszę pracę o Czerwonych Khmerach ;) I to dopiero początek...

No cóż, film filmem, można mieć różne opinie, ale akurat książka to jest dla mnie mistrzostwo świata. Ale ja akurat lubię taką literaturę, jest dość specyficzna.
W każdym razie trafiła na listę moich ulubionych.

Co ja z tym "akurat"?
(to do siebie mówiłam)

Właśnie zerknąłem i w Empiku wersja oryginalna kosztuje 46 zł, może uda mi się jakoś uciułać:-) Wątpię jednak, aby przy jakiejkolwiek konstrukcji postaci Cecilii nie można jej było zagrać po prostu lepiej, bardziej prawdziwie. Bo nie wyobrażam sobie, abym nie mógł uwierzyć w książkową Cecilię, w filmową nie wierzę.

Myślę, że sama powieść też mi się spodoba, gdyby tylko dobę można by było wyciągnąć do 30 godzin….

P.S. wolę nie wiedzieć cóż to jest, to Czerwone Khmerach, pewnie bardzo niecny przyrząd.

Zgadzam się - doskonała adaptacja!! Cudny film.
Akurat S. Ronan stworzyła wyśmienitą kreację - każda scena z jej udziałem należy do niej. Może dlatego Keira Knighley pokazuje klase dopiero w drugiej połowie filmu gdy nie ma bezpośredniej konfrontacji tych dwóch aktorek.
Nie podobało mi się lekko sztampowe ostatnie ujęcie spaceru nad morzem, ale to jedyna wada tego filmu:) 10/10