Czarno-biały obraz Doroty Kędzierzawskiej i Artura Reinharta „Pora umierać” to „studium” starości i… samotności. To refleksja nad przemijaniem, próba dokonania rozrachunku z życiem u kresu drogi. Mimo to nie ma w nim nostalgicznej tęsknoty za tym co minęło, a bohaterka teraźniejszość przyjmuje z dystansem i poczuciem humoru . Z pobłażliwą ironią komentuje rzeczywistość. Obserwowanie sąsiedniej posesji przez lornetkę to nie tylko ogląd tego „co widzi szkiełko i oko” czy wścibstwo staruszki. Częściej powrót do przeszłości, wspomnień młodości, ale bez żalu, raczej z sentymentem. Aniela dosadnie komentuje rzeczywistość, gdy niektórzy odnoszą się do niej bez właściwego dla wieku szacunku. Chociaż jest osobą w podeszłym wieku nie brak jej energii i bystrości umysłu. Pytanie starszej pani „wygrałam czy przegrałam życie” pozostaje pytaniem retorycznym…
W obrazie zastosowano na początku ciekawy zabieg symultaniczności-strumienia świadomości, gdzie część jednego monologu wewnętrznego bohaterki nakłada się na drugi, co jednak nie przeszkadza widzowi w odbiorze. Mimo szarości obrazu i „szarej rzeczywistości” film jest pełen optymizmu… Cytat wykorzystany jako tytuł komentarza najlepiej oddaje charakter i stosunek bohaterki do życia.
Świetna kreacja legendy polskiego filmu Danuty Szaflarskiej (ale któż dzisiaj pamięta „Skarb” czy „Zakazane piosenki”?!)
Dla zadumy, której dzisiaj nam brakuje i ukojenia nerwów, polecam, choć to kino autorskie nie przez wszystkich cenione i lubiane. Poza tym, któż myśli o starości mając lat 20?
A może czasami warto? Przecież nikogo z nas to nie minie!