Najnowsze "dzieło" w reżyserii Shane'a Blacka powinno być książkowym przykładem, jak nie należy zabierać się za robienie reboota. W szczególności tyczy się to braku umiejętności budowania odpowiedniego klimatu, charakterystycznego zarówno w filmach z serii Predator, jak i AvP. Już pierwsze 60 sekund niszczy wszelkie wyobrażenia o tym filmie, potem jedynie się w tym utwierdzamy. Całość zaczyna się kosmicznym pościgiem rodem ze Strażników Galaktyki, a sama postać Łowcy ukazana zostaje bez jakiegokolwiek suspensu, nastroju grozy i odarta zostaje z pierwotnej tajemniczości, towarzyszącej jej przez lata.

Inną cechą charakterystyczną łączącą Predatora z AvP jest zręcznie zastosowany humor sytuacyjny, jednak rynsztokowe żarty i teksty w filmie Blacka nie mają z nim nic wspólnego. Pod tym względem Predator przypomina mi bardziej kolejną odsłonę Strasznego Filmu lub Drużyny A, a nie pełnoprawną kontynuację filmu z lat '80. Całość przesycona jest na wskroś wulgaryzmami, które w większości scen były ewidentnie dodane "pod publiczkę", nie rzadko padały zaś z ust naszej kochanej Pani Doktor, która powinna reprezentować nieco wyższy poziom kultury i inteligencji, tak jak logika by nakazywała.

W ogóle motyw Pani Bracket jest komedią samą w sobie - silna i niezależna kobieta zgrywającą komandosa ku uciesze poje.bów z SJW i feministek, która przez 99% filmu nie robi absolutnie NIC istotnego dla fabuły filmu i przez większość czasu tylko pałęta się innym pod nogami i udaje ważniaka, wrzucona została jako jedna z głównych postaci - a kiedy już miała okazję się wykazać, to postrzeliła się z własnej broni.

W filmie absurd goni absurd. Pierwszym poważnym zarzutem jest super tajna placówka wojskowa, która przez lata gromadzi technologie, artefakty i informacje dotyczące Yautja, to jednak zostaje rozniesiona w drobny mak przez pojedynczego osobnika, który zabija dziesiątki pracowników naukowych i żołnierzy/najemników, a banda czubków porywa w międzyczasie autobus więzienny i nie niepokojona przez nikogo swobodnie porusza się po całym terenie. Jest też oczywiście synek z autyzmem, który raz ten autyzm ma, a innym razem nagle już nie, biorąc pod uwagę sposób zachowania i wypowiedzi, zwłaszcza pod koniec filmu. No i ten irytujący tajny agent, uzależniony od miętówek, który stanowił jedynie marną przeżartą anabolikiem i dietą bezglutenową kopię majora George'a Dillona.

Pomimo złej prasy, którą Predator miał już od pierwszego trailera, postanowiłem mu dać szansę, nauczony doświadczeniami z całkiem niezłego spin-offa o Hanie Solo, jednak w tym wypadku film okazał się totalną kupą, niewartą jakiejkolwiek uwagi ani pieniędzy, jakie przeznaczyłem na seans. Zdecydowanie nie polecam fanom klasyków i radzę obchodzić to z daleka, inaczej może to zniszczyć Wasze dobre wspomnienia z obejrzenia klasyków.