Nareszcie inne spojrzenie na Kościół w polskim filmie. Bez patosu i pompy, bez pseudo-uduchowionego mesjanizmu, za to rzeczowo, wręcz reportersko, ale jednocześnie z ciepłem i uczuciem. Może początek trochę przerysowany ("zabrać, zabrać"), ale potem się wszystko klaruje.

W Polsce tak jest, że wszystko związane z Kościołem, Bogiem czy religią zawsze kogoś obraża, szokuje, gorszy etc. I jestem bardzo ciekaw kogo TEN film zgorszy lub obrazi, bo po raz pierwszy mam nadzieję, że nikogo. Tym się właśnie "Prymas" wyróżnia. Jest to świetnie zrobiony fragment biografii duchownego, z wyraźnymi elementami sensacyjnymi - połączenie dość karkołomne, ale tutaj zrealizowane celująco. Co więcej, w odróżnieniu (znów) od wielu innych filmów o wierze, w tym tę wiarę naprawdę się czuje. Szczególnie w genialnej scenie spowiedzi - posiada ona tak silny ładunek emocjonalny i religijny zarazem, do tego zagrana została wspaniale. Ale oczywiste jest, że to dotrze tylko do bardziej wrażliwych odbiorców.

Uważam, że pomysł wysyłania dziatwy szkolnej na "Prymasa" jest niemądry. Co to, nowa krucjata dla nieletnich?... A samemu filmowi
9 pkt. [3 października 2000, Bałtyk, Łódź]