Gdyby ''Przedwiośnie'' powstało około 1990 r., mogłoby być ważnym filmem, patronującym naszej ''radości z odzyskanego śmietnika'', gdyby zrobił go Wajda, powstałoby arcydzieło na miarę ''Ziemii obiecanej'', ''Wesela'' i ''Człowieka z marmuru'' jednocześnie, w którym przeglądalibyśmy się naszej przeszłości i teraźniejszości. Na tym polega siła powieści Żeromskiego. To, co powstało pod ręką Bajona, rzeczywiście na śmietnik się nadaje. Film irytuje od początku do samego końca - taka sztuka nie każdemu amatorowi się udaje. Tak wielu żałosnych scen w jednym filmie dawno nie widziałem. Bo niby co to miało być, ta ciężarówka na stepie ze strzelającymi w powietrze ''rewolucjonistami''? Wybuch buntu społecznego? Po co ekipa jechała do Moskwy, skoro nie umiano tego wykorzystać na ekranie, poza tłem kremlowskim? Przecież Baryka, zafascynowany komunizmem, czegoś się tam naoglądał, co dało mu do myślenia. Szereg kwestii jest po prostu banalnych i nawet głupich. Kwestia urzeczenia i rozczarowania socjalizmem jest w filmie niemal pominięta, a przecież jest ona zasadnicza i aktualna. W filmie nie ma też wątku rozczarowania samą Polską i kwestii, jak ją przebudować w ideę ''szklanych domów''. I wreszcie zakończenie: kilka razy upadający postrzelony Baryka, ginący (dlaczego powiedziano to wprost?) jakby przypadkowo w bramie Belwederu.
Obraz Bajona ma tylko jeden atut: ''obrotowe'' ujęcie na ulicy w Warszawie przed Bristolem. Ale jeden kadr nie czyni jeszcze kina. No tak, to nie kino, to polski film.