• Obejrzałem trzy filmy Asghara Farhadiego: „Co wiesz o Elly?”, „Rozstanie” i przed chwilą
zakończyłem projekcję filmu „Przeszłość”. W dwóch pierwszych, historie tam opowiedziane chwytały
mnie za gardło. Podobne do siebie w stylu, opowieści o drobnych kłamstwach, które są
praprzyczyną wszelkiego nieszczęścia. Rewelacyjnie pokazanie przez reżysera walkę a właściwie
miotanie się bohaterów w klinczu. Historie o ciężarze antycznym. Sytuacje bez wyjścia. Rozwiązania
tych problemów dzielą się na dwie grupy: bardzo złe i jeszcze gorsze. W obu filmach mocno
odczuwalny jest klimat państwa muzułmańskiego, jego prawa, które mają niebagatelny wpływ na
bohaterów.
• W „Przeszłości” mamy drobny dramacik o tym jak ludzie rzekomo dorośli a o umyśle dzieci,
zabrali się do rozmnażania i do unieszczęśliwiania swojego potomstwa swoim egoistycznym
zachowaniem. Życie tych ludzi oparte jest na kłamstwie i niedopowiedzeniach, które wcześniej czy
później musiały doprowadzić do nieszczęścia. Miałem wrażenie, że ludzie Ci (szczególnie Marie i
Samir) wychowali się dżungli razem Mowglim i wilkami( scena jak Marie szarpie Fouada i zamyka w
pokoju itp) .
• Farhadi śmiesznie dla mnie odkrywa tajemnice za tajemnicą, dawkuje je widzowi w sposób
sztuczny i drażniący. Historia jest banalna i wydumana. Spiętrzone i zapętlone do granic możliwości
przyczyny ze skutkami i na odwrót, mnie osobiście za gardło nie chwyciły. Choć tego się
spodziewałem.
• A ostatnią sceną z perfumami poziomem zniżył się do losów Forresterów z sześć tysięcy
osiemset pięćdziesiątego dziewiątego odcinka „Mody na Sukces”. O!
• Farhadi popraw się!