Dlaczego? Jednym z powodów (oczywiście nie jedynym, myślę, że jest ich co najmniej kilka) są poszczególne sceny filmu. Właściwie każda z nich stanowi całość samą w sobie. Jakby odrębne opowiadanie, których suma składa się na wielką filmową powieść. Są wśród nich takie, które spokojnie można zaliczyć do największych, a jednocześnie do najpiękniejszych w światowej kinematografii. Jak ta z "oświadczynami" Sandra na dachu klasztoru (dzwonnicy?). Dialog między Claudią a Sandro po włosku brzmi w niej wspaniale, chwilami ocierając się wręcz o biały wiersz. Inna piękna scena (trochę krótsza) to ta z mężczyznami w miasteczku, otaczającymi Claudię i zafascynowanymi jej urodą. A co można powiedzieć o scenie porannej rozmowy Sandra i Claudii na wyspie, gdzie zaginęła Anna. Twarz Moniki Vitti z rozwianymi na morskim wietrze włosami i pełnymi smutku oczami to, twierdzę, najpiękniejsze przedstawienie kobiety w historii kina. Istne cudo.
Michelangelo Antonioni uważany jest za mistrza scen kończących filmy. Najlepsze według wielu to te z "Zaćmienia" czy z "Zawódu reporter". Końcówka 'Przygody" też jest świetna. Przecież to wariacja końcowych scen z "Przeminęło z wiatrem". Takie "Tomorrow is another day" tylko bez słów. Claudia zdruzgotana zdradą Sandra, płacze, tak jak Scarlett. Potem, podobnie przestaje płakać, odnajduje swoją kobiecą siłę. Sando zaś to ... Nie, to nie Butler, to nie ta klasa zawodnika. To raczej płaczący Ashley. Gest Claudii kończący film to jakby odpowiedź na prośbę jakiejś niewidocznej Melanie-Anny - "Zaopiekuj się nim".