Pierwsze co rzuca się w oczy to scenografia , kostiumy i mądrze dobrani aktorzy do swych ról. Film jest ponadczasowy niosący ze sobą wiele przesłań , absurdów życia , naszych słabości , skłonności i dążeń. Terry Gilliam zabiera nas w niesamowitą podróż w baśń , s-f , mitologię i historię . Na wszystko to co zobaczymy musimy patrzeć oczami dziecka (nieprzypadkowo dziewczynka podróżuje z baronem) oczami wyobraźni , nie patrzmy na to racjonalnie że coś jest niemożliwe, coś nieprawdopodobne . W wyobraźni wszystko jest możliwe . Tylko dorośli ( nie wszyscy :) stąpają twardo po ziemi twierdząc że białe jest białe , że czarne jest czarne , że jak się przewrócisz to będzie bolał , że księżyc jest okrągły, że głowa nie może żyć bez ciała , że nie można mieć takiej siły by dźwigać tony ciężarów, że nie można mieć takich płuc by oddechem powalić armię wrogów , że w wulkanie siedzi Bóg który z cyklopami i wykuwa broń dla ludzi , że w wielkiej rybie siedzą marynarze i ze śmiercią grają w karty . I wiele wiele innych rzeczy które trzeba koniecznie obejrzeć w filmie. Co mi się osobiście najbardziej podobało ? Najbardziej przesłania jakie płyną z filmu. Po pierwsze że przygody odmładzają, że starość nie musi wyglądać jak więzienie na księżycu, że głowa na pewno "kłóci" się z ciałem co jest ważniejsze, że jak się kocha to można tańczyć w powietrzu i zapomnieć o bożym świecie , że śmierć kroczy koło nas krok w krok pod postacią skrzydlatego kościotrupa .
Kończę te moje spostrzeżenia i zapraszam do obejrzenia niewiarygodnych przygód Barona. Może i Wy zaczerpniecie jakieś mądrości z filmu. Żegnam i nie kłamiąc (gdyż nigdy nie kłamię) polatam sobie jeszcze na kuli armatniej , a jak wpadnę do morza wyciągnę się z jego fal za włosy . Kto wie może spotkam Wenus . Miłego seansu.