Ten sequel oraz doszukiwanie się jakiegokolwiek związku (poza ogólnoformalnymi) miedzy hałturniczo - hałupniczą P II, a milowym krokiem w historii kina,czyli Psychozą(1960) to dość groteskowe nieporozumienie. Niestety, poprzez grube nadużycie twórców, czyli wykorzystanie "oryginalnych" postaci i sytuacji(stanowiąca wprowadzenie scena pod prysznicem)zmusza do porównań, kreuję pewien rodzaj konkurencji, z której scenażysta i reżyser padają na dechy już w pierwszych minutach. W obrazie pana, którego nazwiska nie pomnę, zamiast hitchcokowskiego "balansowania na granicy", zimnego, oferowanego niejako od niechcenia, ale mimo to nie dającego spokoju, urastającego w głowie odbiorcy do monstrualnych rozmiarów pzzicato, widz zostaje obrzucony prostackimi scenkami z pojedynczym dnem, pozbawionymi dżentelmeńskiego uroku oferowanego przez flegmatycznego Hitchcocka. Zainteresowanych tematem psychologicznych aspektów zawartych przez Mistrza w Psychozie(1960) odsyłam do napisanej w duchu psychoanalizy pracy S. Zizka "Lacrimae rerum".

Sam w sobie film nie najgorszy;-), no i perełka w postaci zjawiskowej Meg Tilly.