Koncert bez muzyków albo jeszcze zabawniej: koncert z ukrytymi muzykami. Chyba, że żadnych muzyków nie było a dźwięki były generowane przez kommputer albo inny syntezator. Chyba takie dziwactwa też się współcześnie zdarzają.
No cóż, przywilej nastolatek słuchać czegoś takiego, choć nie wszystkie przez to przechodzą, niektóre dziewczyny potrafią ominąć takie "doświadczenia" z dzieciństwa.

Film? Intrygujący przez 40 minut. Potem, jak to często u tego reżysera bywa, wszystko się rozpada. Supermoce taty roku sprawiają, że w cudowny sposób omija wszystkie przeszkody, przy jednoczesnej niewiarygodnej nieporadności jego antagonistów. Absurdy mieszają się z irracjonalnymi zachowaniami policji. Shyamalan odpływa w coraz bardziej nierealne klimaty, a my nie chcemy podążać za nim, bo to robi się po prostu zbyt głupie.

Trza jednak przyznać, że ten człowiek umie budować napięcie i tworzyć przez nawet połowę filmu fajną atmosferę. Gdyby był drugi reżyser a raczej drugi scenarzysta, który na bazie wyjściowego pomysłu umiałby opowiedzieć tę historię sprawniej, nadać sensu tzw. rozwinięciu oraz zakończeniu... Pomarzyć można, bo jest tylko Shyamalan z jego intrygującym wstępem i grafomańską całą resztą.

Nie nudziłem się, doceniam walory realizacyjne a nepotyzm wybaczam, bo córka reżysera przypomina mi moją byłą koleżankę z pracy. Drobna, z wielkimi oczami jak z kreskówki.