Świat w którym nie ma istotowej różnicy między życiem a śmiercią,w którym dominantą obu tych stanów jest kompletna samotność,niemożność nawiązania prawdziwego kontaktu z drugą istotą... Czy może być większy koszmar? Stawiając nas z nim twarzą w twarz 'Kairo' każe choć nam choć na chwilę dopuścić do siebie jedną z najbardziej pesymistycznych i tragicznych wizji ludzkiego losu jakie można spotkać w kinie.Wizję tak przerażająco,że aby normalnie żyć będziemy zmuszeni ją odrzucić,ale samo zmierzenie się z nią może nam dać poczucie czegoś na kształt oczyszczenia.

W ten sposób film Kurosawy spełnia najgłębsze zasady antycznej tragedii,ale też pełni funkcję terapeutyczną - jedną z najważniejszych funkcji przypisywanych horrorom. Tyle,że z klasycznym horrorem ma bardzo niewiele wspólnego. To bergmanowski dramat egzystencjalny wykorzystujący schematy kina grozy(określenie 'bergmanowski' nie jest bezzasadne,vide'Siódma pieczęć' i 'Fanny i Aleksander')by wciągnąć widza w pułapkę.

Takie posługiwanie się regułami gatunku skojarzyło się mojej koleżance z jej ukochanym 'Nosferatu' Herzoga i rzeczywiście coś w tym jest. Jesli wierzyć psychoanalitycznym teoriom horroru to kino grozy bazuje na lęku człowieka przed freudowskim 'wypartym' albo jungowskim 'Cieniem',a więc tak naprawdę na lęku przed samym sobą.Zarówno film Herzoga jak i Kurosawy dodają do tego lęk człowieka przed wieczną samotnością wobec samego siebie,przenoszą niepokój na plaszczyznę egzystencjalną i metafizyczną.

To nie jest film dla miłośników strasznych obrazków i podskakiwania na krześle(choć to też może się zdarzyć:)za to zwolennicy ambitnego kina mogą go wpisać na listę 'obejrzeć koniecznie'.