Obraz polski choć sprawia wrażenie jak gdyby wyszedł z duńskiego Nordisk Filmu. Muzyka i udźwiękowienie trochę traumatyzują, niektóre ujęcia sprawiają wrażenie jakby ktoś obiektywem emulował percepcję bohaterki lub astygmatyzm czy jej zagubienie w przestrzeni. Kolor jest spójny i geometria planów cieszy oczy. To chyba właśnie praca kamery robi efekt operator wyczuwa geometrie poszczególnych lokalizacji. Co do gry aktorskiej, to przekonuje. Film jest dobry, ale mentalnie ciężki, dwie kobiety jakby wyzute z esencji, a akcja toczy się niczym ślina z momentami chaosu i desperacji.