Książki o Mary Poppins to ważna część mojego dzieciństwa - czytałem je wielokrotnie i za każdym razem mnie porywały. Nie poznałem jednak nigdy historii Pani Travers, a tym bardziej kulisów disneyowskiej ekranizacji (którą nota bene muszę wreszcie obejrzeć!). Może dlatego właśnie porwała mnie tak ta historia? Przez dużą część seansu wyglądałem mniej więcej tak, jak Emma Thompson w sekwencji z kina (toutes proportions gardées), tyle, że ona była taka w jednej scenie, a ja w kilku. ;)

Ta rola Emmy to niemal jak spełnienie marzeń: jest moją ukochaną aktorką i zawsze marzyłem, by zagrała Mary Poppins. Udało jej się to tylko po części w filmach o Niani McPhee, ale teraz mogła przynajmniej brawurowo wcielić się w autorkę tych magicznych opowieści. A do tego jeszcze wyjątkowo miła niespodzianka: jedna z moich ulubionych aktorek, Rachel Griffiths w TAKIEJ roli! Nie pamiętałem, że gra w tym filmie i gdy pojawiła się na ekranie, myślałem, że pofrunę w niebo z fotela. Na uwagę zasługuje też Colin Farrell, a także obłędne kostiumy, charakteryzacja i scenografia oraz przyjemna muzyka Thomasa Newmana (nie przeszkadzało mi nawet to, że kompozytor ten coraz bardziej zaczyna się powtarzać). Po prostu "Hollywood at its best".

Co jednak urzekło mnie szczególnie, to olbrzymia empatia i czułość, z jaką opowiedziany jest ten film - zwłaszcza w stosunku do jego dwóch głównych postaci: Walta Disneya i P. L. Travers (ale również wobec filmowych rodziców małej Helen). Każdą z tych postaci można było przedstawić w sposób dosyć antypatyczny - aż się o to prosiły. Jednak twórcom udało się ukazać ich piękne strony, nie pomijając zupełnie tych negatywnych. Bardzo humanistyczna metoda, wyjątkowo odpowiednia dla filmu tego typu.

No, nic. Nie pozostało mi nic innego, jak obejrzeć jak najszybciej film Disneya i wrócić do lektur dzieciństwa - co uczynię z radością, bo już od jakiegoś czasu chodziła mi ta myśl po głowie. A ten cudowny film tylko mi dopomoże w realizacji tych pragnień.