Ok, co my tu mamy? Trochę Diuny, trochę Gwiezdnych Wojen, trochę Bekartów Wojny, bo Admirał Atticus wygląda i zachowuje się, jak rodzony syn Hansa Landy... I z Avatara coś się znajdzie, bo scena ujarzmienia tego wielkiego czarnego ptaka (bez skojarzeń proszę) przypomina ujarzmienie Toruka Makto.

Ale czy na pewno jest źle? Podobieństwo możemy znaleźć nawet do "Osady" Shamalayana, bo przecież wioska w pierwszych scen filmu bardzo rustykalna, ale drzwi do chat otwierają się automatycznie, a ojciec wioski jest niczym Edward Walker.

Lubię Snydera, więc jeździć po nim nie będę, zrobił dla kina wystarczająco dużo, aby wybaczać mu "słabsze" filmy. Jego "słabsze" filmy i tak bywają na wyższym poziomie, niż "niezłe" filmy całej reszty. Ale co to właściwie znaczy "słabsze"?

Przecież każdy ma inny gust i ze wszystkim jest tak, ze komuś się coś podoba a innemu nie. Kino, to nie wyścig, ani nie fabryka. Widz zawsze oczekuje, że zobaczy "coś, czego jeszcze nie widział", ale świat tak nie działa. Wychodząc codziennie z domu do pracy też nie widzicie przed sobą za każdym razem innego krajobrazu. Z książkami jest podobnie. Wiele książek, nawet uznanych autorów, opowiada w zasadzie te same historie. Prawda jest taka, że gdyby "Rebel moon" wyszedł w latach 90-tych, byłby hitem. Ale dziś, w dobie szumu informacyjnego... hmm...

Dziś jesteśmy dosłownie oblężeni przez serwisy streamingowe, które wypluwają z siebie kolejne filmy i seriale z szybkością karabinu. Tyle tego już naprodukowano, że wszystko jest do siebie podobne. I nie ma się co z tego powodu spinać. Lepiej wybrać z tego wszystkiego coś dla siebie, podelektować się, cieszyć z małych rzeczy a nie zachowywać się jak dzidziuś co pluje kaszką, bo mu nie smakuje.

Wszyscy chcemy, żeby świat zmieniał się na lepszy, ale jakimś cudem, wszyscy czekają, że ktoś to zrobi dla nas i za nas. A my będziemy rzucać pomidorami, jeśli nam się coś nie spodoba. Moi drodzy, nie tędy droga.