Wieczny spoczynek dla marzeń. W Polsce film przeznaczony jest dla pełnoletnich widzów. Chociaż dla niektórych już wtedy jest za późno. Może to odważne posunięcie, ale sądzę,że ten film powinni pokazywać w szkole,żeby przestrzec młodych buntowników przed utratą marzeń. Łatwo jest uciec w świat narkotycznej fantazji, ale trudniej się wraca. Moment euforii i towarzyszący jej przyspieszony rytm serca w rzeczywistości spowalnia wszelkie działanie. Wiele czynników zamyka w klatce nasze marzenia, ale najgorszą głupotą jest zgubić do niej kluczyk. Kluczyki filmowych postaci wpadły do źródełka z heroiną, ale równie dobrze mógł je ukraść strach lub ślepy amor.
Bohaterowie, wraz z kolejną działką, oddalają się od zrealizowania swoich planów, choć myślą,że są coraz bliżej celu. Harry pragnie szczęścia swojej dziewczyny-Marion w iście sielankowym stylu. Sklepik z ciuchami ma być ich nowym źródłem dochodów i pomysłem na życie. Żeby zarobić trzeba zainwestować. Wybierają więc drogę na skróty, która prowadzi przez zaułek z prochami. Wraz z kumplem,Tyronem, rozkręcają narkotykowy biznes, łudząc się,że skończą obsypani złotem jak szychy kolumbijskiej mafii. Uzależnienie nie omija też matki Harrego, która po otrzymaniu propozycji wystąpienia w ukochanym teleturnieju, postanawia przejść na dziwaczną dietę opartą na zażywaniu kolorowych pigułek.
Z marzeń całej czwórki pozostają nędzne popioły. Gdzieś pomiędzy kłótniami, nakłuwaniem przedramienia,złudzeniami i złymi decyzjami, gubią swoje kluczyki. Tyron i jego fantazje o byciu prawym obywatelem, z którego matka mogłaby być dumna, lądują w więzieniu o zaostrzonym rygorze. Harry żegna się z marzeniami i... lewą ręką, po tym jak do żył wdziera się infekcja. Myron, będąc na heroinowym głodzie, bierze udział w obrzydliwej orgii i zamienia swoje plany na kilka działek. Matka Harrego ląduje w psychiatryku, gdzie pieszczą jej mózg i pragnienia silnymi elektrowstrząsami. W ostatnich scenach możemy podziwiać śliniącą się roślinkę, która miała rozkwitnąć na srebrnym ekranie.

Dramat powstał w 2000 roku, ale sceny i efekty specjalne ocierają się o wcześniejsze dekady. Znakomity motyw muzyczny :) Uczta dla zmysłów. Chciałabym jeszcze zwrócić uwagę na zakończenie. W ostatniej scenie każdy z bohaterów kładzie się w pozycji embrionalnej na swoim łożu boleści. Tak jakby chcieli, w tej ogromnej rozpaczy, cofnąć czas, aby mieć powtórną szansę na realizację marzeń... Niestety, Requiem for a dream.