To film dokumentalny w którym reżyser panuje nad filmem nie pozwalając, aby postacie zdominowały film. Każda z wiodących postaci miała swoją, wyznaczoną rolę. Z tłumu dwustu pięćdziesięciu tancerzy-amatorów wybrał szczęśliwie trzy osoby do opowiadania o swoim życiu i do obserwowania ich zachowań. Do nich dobrał opowieści o sztuce i życiu dyrygenta i choreografa. Godny obejrzenia.
No i mądra teza, że sztuka jest wartością, której warto się podporządkować. Warto dla niej powalczyć z własnymi uprzedzeniami - świetny młody mężczyzna, który przełamuje niechęć do fizycznego kontaktu z ludźmi i w pełnej humoru scenie przerzuca się na "lżejsze papierosy" dla zwiększenia sprawności fizycznej.
Warto dla niej zerwać z byciem w hałaśliwej gromadzie, gdzie królują niewybredne żarty i zachowania i słuchać choreografa, który mówi, że wszystko jest poważne a szczególnie taniec, że dyscyplina (zewnętrzna lub wewnętrzna) musi być częścią życia.
Podobał mi się wątki pedagogiczne
- gdy nauczyciele bronią dobrej samooceny swoich uczniów przed surowym nauczycielem życia i tańca, angielskim choreografem i jego ekipą. Bronią w ten sposób ich przeciętności, mimo, że tak bardzo chcieliby aby się z tej przeciętności wyrwali. I napotykają na zdecydowany opór angielskiej ekipy, która po prostu wie, że świat nigdy nie podporządkuje się normom obowiązującym wśród młodzieży i w szkołach dzielnicy Treptow
- gdy wybrani tancerze z grupy słabszej są przeniesieni do silniejszej, bardziej zmotywowanej i odarci z bycia w tłumie takich jak oni stają się bezradni nie pasują do grupy, którą już pochłania rytm tańca.

I wspaniały finał, gdy już trening nauczył tańca a próba generalna na prawdziwej scenia a nie sali gimnastycznej, a potem sam występ wyzwalają dodatkową motywację.