Mam mieszane odczucia. Tuż po obejrzeniu filmu pomyślałam sobie: "I już? To wszystko? A
cokolwiek więcej o bohaterach?" i wystawiłam filmowi mocną, ale jednak tylko szóstkę. Bo nie
otrzymałam odpowiedzi co tak naprawdę motywowało zabójców. Bo nie poznałam bohaterów.
No i właśnie teraz nad tym myślę - czy to nie miało być zamierzone?

No bo co my tak naprawdę wiemy o bohaterach?
John - miał ojca alkoholika, z którym problemy go przytłaczały.
Eli - lubił fotografować, ale czy na pewno? A może to był tylko jakiś szkolny projekt?
Trójka przyjaciółek - zakupy, moda, figura - tym się zajmowały.
Michelle - zakompleksiona szkolna kujonka.
O parze, która przewinęła się przez ten film nie możemy powiedzieć praktycznie nic, o zabójcach
- niewiele więcej.

Film nie stara się odpowiedzieć na pytanie co popchnęło zabójców do tego czynu. Bo i na to
odpowiedzi nie ma. Po tej tragedii najmądrzejszą rzecz powiedział chyba Marylin Manson, który
na pytanie co powiedziałby tym dwóm chłopakom, odpowiedział: Nic. Wysłuchałbym ich, bo
najwyraźniej nikt tego wcześniej nie zrobił. Dlatego z jednej strony nie chciałam, żeby film jakoś
pseudopsychologicznie wyjaśniał motywy, bo niekochani, samotni, nielubiani. Z drugiej - nie
powiedziano mi niemal nic. No ale właśnie - nikt tak naprawdę nie wie dlaczego. Więc czemu
reżyser i widzowie mieliby to wiedzieć?

Kolejna rzecz to właśnie to czego się dowiedzieliśmy o głównych bohaterach. Dlaczego tak
mało? Co wiemy o nich poza imieniem i powierzchownymi informacjami. No właśnie - a co
wiedzieliśmy o ofiarach?

Powiecie - OK, ale to jest film, oglądamy, bo właśnie chcemy się czegoś dowiedzieć. Chcemy
sobie wyobrazić. Chcemy poznać bohaterów, nawet jeśli są fikcyjni, chcemy poczuć się w ich
skórze.

I tutaj wychodzi chyba ten ukryty motyw takiego, a nie innego pokazania bohaterów. Przecież
reżyser mógł nakręcić film dłuższy i przybliżyć nam postaci bohaterów. Ale wtedy musiałby się
skupić przecież na jednym, a przecież osób zginęło tam piętnaście... I nagle spłynęła na mnie
odpowiedź.

Nie poznaliśmy bohaterów, bo nie zdążyliśmy. Moglibyśmy dowiedzieć dużo więcej o tych
ludziach, ale zginęli i już tej szansy nie otrzymamy. Ktoś napisał w kontekście tego filmu:
Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą... I może właśnie w tym jest sedno tego filmu.
Zdaje się mówić: Chciałbym powiedzieć Wam więcej o moich bohaterach, naprawdę chciałbym...
Ale nie zdążyłem. Oni nie żyją.

I w tym momencie rozumiem też czemu tak dużo czasu zostało poświęconych na przechodzenie
uczniów z klasy do klasy. Prawdziwe życie, zwykły dzień w szkole. Poznaliśmy ich
powierzchownie, tak jak pewnie spora część osób znała ofiary tej masakry. Dlatego też dużym
plusem było zatrudnienie do tych ról mało znanych aktorów.

Dały mi te moje rozkminy do myślenia. ;) Pewnie niedługo sięgnę po ten film po raz kolejny i
spróbuję się upewnić czy na pewno dobrze kombinuję czy najzwyczajniej w świecie reżyser
poszedł po łebkach i mu się nie chciało. ;)