Mówił on, że życie jest komedią, która oglądana z bliska staje się dramatem. Dokładnie tak jest w „Słomianym wdowcu” – miejsce akcji: Manhattan, żona z dzieckiem wyjeżdża, mąż zostaje sam na parę tygodni sam. Ma pracować, nie palić, nie pić i nie zdradzać. Jednak dzięki pomidorom zawrze znajomość ze swoją sąsiadką.

Śmieszne? Owszem, dialogi są pomysłowe (i jedna kosa w wykonaniu Monroe). Jednak pod tym płaszczykiem jest całkiem prawdziwy dramat dorosłego mężczyzny, który zaczyna wątpić w wierność swojej żony, swoją atrakcyjność, boi się, że ktoś go nakryje samego, boi się, że ktoś go nakryje z kimś. Wszystko w bardzo oryginalnej formie „strumienia świadomości” – mąż cały czas gada na głos do samego siebie, ilekroć zostanie sam (a czasami gada w obecności innych...).

Szczery i uroczy film. Nawet Marilyn Monroe tu idealnie pasuje.


7/10.

On: Przepraszam. Wiesz, jak to jest.
Ona: Wiem. Przecież nie mieszkamy na wyspie.