Taki przewijak całego życia, sceny z zakamarków pamięci, pozbawione chronologii. Wg mnie ta księga to coś indywidualnego dla każdego, ideały w które wierzymy w przeszłości/dzieciństwie, nieokreślona scheda po ojcu, magia wczesnych lat... trudno określić. Inni ludzie, to znaczy te mary z przeszłości, traktowały ją w filmie, jak zwykłą, marną rzecz, bo oni nie zauważali w tym niczego wartościowego. Nie mogli dostrzec ideału, jaki stanowiła wyłącznie dla Józefa. A po latach, wiadomo, dawne ideały gdzieś zanikają i podejście do świata leci raczej w dół, minionych lat odnaleźć już nie można. Tylko w strzępach, jak Józio. Nasze interpretacje, jak widzisz się różnią, ważne by w nich nie ustawać. Dlatego nie jestem w stanie udzielić odpowiedzi na Twoje pytania zadane żartem.

Bardziej serio.

Walka z przemijaniem

cyt:"...Schulz sam charakteryzuje swój czas mówiąc:
„Tak, istnieją takie boczne odnogi czasu, trochę nielegalne, co prawda i problematyczne, ale gdy się wiezie taką kontrabandę, jak my, takie nadliczbowe zdarzenie nie do zaszeregowania – nie można być za nadto wybrednym”.
Jego czas jest podległy człowiekowi, jest mu posłuszny. Dla Schulza czas w jego powieściach był urzeczywistnieniem czasu, który autor pragnął mieć. Czasu, który w rzeczywistości nie miał prawa wystąpić. Jego czas jest przeciwnością czasu realnego, który tak ograniczał pisarza poprzez podporządkowanie sobie wszystkiego, co istnieje i kierowanie w stronę przemijania. U Schulza to czas rządzi, to rzeczywistość podporządkowania jest wymogom czasu. Czas ten jest subiektywny, psychologiczny, urzeczywistniony, także obiektywny. Jednak czas ten także jest podległy. Władcą czasu jest psychologia.
Schulza dręczył obsesyjny lęk przed czasem. Czasem, który pochłania wszystko, a jest skończony w swojej pojemności. Dlatego więc czas, który stworzył gotów jest pomieścić wszystko, jest obszerny, gotowy przyjąć to wszystko, co będzie miało w nim udział. Dlatego też tak często łączone są teraźniejszość z przeszłością.
W „Sanatorium Pod Klepsydrą” czas jest usuwany ze świadomości kuracjuszy, co owocuje tym, że jego bieg jest powstrzymywany skutecznie przez psychikę pacjentów. Sen także przeradza się w stan, w którym chronologia nie jest nadrzędna, czas jest ignorowany. Ciągłe zapadanie w drzemkę i budzenie się z niej prowadzi do zatarcia chronologicznego porządku, poczucia ciągłego upływu czasu...
Czas jest jednym z głównych bohaterów utworów Schulza. „Sanatorium Pod Klepsydrą” jest znakomitym przykładem. Czas jest tu pojmowany jako nierozerwalny związek ze światem, jednak jego absolutyzm został ograniczony. Tu czas dostosowuje się do własnej woli, walczącej z przemijaniem..."

Oczami Schulza

cyt:"...Izabela Czermakowa w swoim wspomnieniu o Schulzu pisze:
„Z blaskiem w oczach pokazywał nam orgię chwastów za domkami ulepionymi z gliny i fantazji. Wtajemniczał nas w świat zaułków, które kołysały jego wyobraźnię, hodowały jego zadumę. Chodziliśmy jak urzeczeni. Odrealniał szarzyznę i ciasnotę małomiasteczkowego życia płynącego z dala od nurtu współczesnej cywilizacji. Jego malarskie oko dostrzegało grę kolorów i światła, odkrywało piękno w brzydocie..."

"...A po latach, wiadomo, dawne ideały gdzieś zanikają i podejście do świata leci raczej w dół, minionych lat odnaleźć już nie można..."

To zależy od jakości ideału. Czasem ideały rzeczywiście padają, inne stają się obojętne, a jeszcze inne mogą istnieć w pamięci otoczone głęboką czcią. "Podejście do świata" - chyba zbyt ogólne pojęcie. Świat to nasze dzieci, nasi wrogowie, nasza matka, wojna i urodziny... do tego wszystkiego trudno jednakowo się usposobić, jednakowo po latach traktować, zapomnieć... Minione lata przemijają, to prawda - fizycznie w naszym realnym świecie ich nie ma. W filmie realnie jest cofnięty czas, istnieją minione lata, a razem z nimi odległe Józefowi podejście kuracjuszy do minionej rzeczywistości. pozdr.:)