Dla mnie nieco przypomina nowojorskie historie Woody Allena. Ten typ humoru, budowania sytuacji. Zdolna dziewczyna, odniesie pewnie sukces, skoro mając dwadzieścia kilka lat tak sprawnie reżyseruje i opowiada.

Jakiego humoru? To był horror! Ale fakt, bardzo sprawny.

Dla kogo horror? Wszyscy się "dobrze" bawili, jeśli w ogóle można coś takiego napisać o takich okolicznościach. Jedynie główna bohaterka miała ze sobą problemy.

Problemem jest to, że żonaty facet z nowonarodzonym dzieckiem ma cały czas zadowoloną mordę i doskonałe samopoczucie, a ty jako facet nie dostrzegasz, że tutaj dwie osoby są winne złamania norm. Z czego dziewczyna mniej, bo nikogo nie zdradziła. Moim zdaniem ten film sięga w rejony winy, kary, wstydu, patriarchatu. Kluczowy moment, gdy bohaterka rani sobie nogę, jest jak stygmat.

Dobrze powiedziane.