Mario Bava o seryjnym mordercy, którego ofiarą padają panny młode. Nie jest to typowe giallo, choć zawiera w sobie liczne cechy charakterystyczne dla tego gatunku. W trakcie seansu można wręcz odnieść wrażenie, że twórca "Bay of blood" miał tym razem podejście bardziej ambicjonalne i postanowił trochę pobawić się formułą dreszczowca, między innymi poprzez pogłębienie rysu psychologicznego zabójcy (jego tożsamość znamy od samego początku, co już stoi w sprzeczności z regułami giallo). Niestety, film zatrzymuje się w połowie drogi: nie jest ani wiarygodnym portretem psychopaty, ani emocjonującym thrillerem. Pojawiające się w drugiej połowie filmu, wynikłe z zaburzeń bohatera, elementy surrealistyczne, choć intrygujące, sprawiają wrażenie, jakby były zupełnie nie na miejscu. Aktorstwo jest - nazwijmy to - średnie, dość powiedzieć, że "pupy nie urywa" (wcielająca się w Helen Dagmar Lassander to interesujący przykład "drewna"). Z kolei dialogi, do których włoscy mistrzowie grozy z reguły nie mieli talentu (Argento, Fulci się kłaniają), potrafią być wręcz idiotyczne. Najbardziej bawiły mnie pogawędki pomiędzy bohaterem a tropiącym go inspektorem - miał z tego wyjść chyba emocjonujący pojedynek charakterów, ale postępowanie antagonistów jest do tego stopnia irracjonalne, że owe sceny dialogowe zyskują wymiar pastiszu.
Nie okłamujmy się jednak - powyższe mankamenty to częste przypadki w obrazach tego nurtu, przypadki, które z reguły "nadrabiane" są za pomocą innych elementów. Takich jak klimat, strona plastyczna czy montaż. Wizualnie, owszem, jest stylowo: te nasycone barwy, sposób oświetlenia, tak charakterystyczne dla Bavy, tutaj również wysuwają się na pierwszy plan. Klimat też jakiś jest, choć nie tak intensywny, jak można by zakładać. Ogółem rzecz biorąc, "Il rosso segno della follia" nieco rozczarowuje. A za bezrefleskyjne małpowanie "Psychozy" należy się jedna ocena w dół.