Nie sądziłem, że tak się wzruszę podczas oglądania filmu z nowej trylogii Spider-Mana. Ani Homecoming, ani Far From Home nie wywołały u mnie tylu emocji co No Way Home. Ba, tamte poprzednie w ogóle nie wywołały u mnie emocji, dlatego też ogromnie się cieszę, że najnowszemu Pajączkowi udało się to przełamać. Może będę jednym z wielu takich widzów ale mnie totalnie kupił powrót Tobey'ego i Andrew, a szczególnie tego pierwszego bo na filmach Sama Raimiego z Tobey'em się wychowałem i jest to ogromna część mojego dzieciństwa, do której wciąż mam sentyment. Pierwszą trylogię Spider-Mana oglądałem niezliczoną ilość razy więc nie trudno wyobrazić sobie mojej radości, gdy zobaczyłem Tobey'ego na ekranie. Andrew to już moje późniejsze dzieciństwo ale do jego filmów też mam duży sentyment, mimo że wg mnie nie dorównywały trylogii Raimiego. Zgoda, niektórzy mogą pisać, że ten film to jeden wielki fan service ale hej, nie mam nic przeciwko temu jeśli mogę zobaczyć na ekranie wszystkie te postaci, które towarzyszyły mi na różnych etapach mojego życia. Cały film wyszedł znacznie lepiej od dwóch poprzednich części i to nie tylko z powodu zobaczenia znajomych twarzy z poprzednich serii ale też za sprawą większej ilości scen będących ogromnym ładunkiem emocji, mniejszej ilości młodzieżowego humoru i fabuły, która o wiele bardziej wciągała i nie pozwalała się oderwać od ekranu. No Way Home to będzie jedyny film z nowej trylogii, który na pewno obejrzę jeszcze nie raz, bo już dawno nie miałem takiego banana na twarzy jak podczas oglądania tego filmu. Jak dla mnie ten film jest doskonały i dzięki niemu mogłem znowu się poczuć jak ten 5-letni chłopiec, który pierwszy raz zobaczył Tobey'ego w roli Spider-Mana. I to mi w zupełności wystarczy.