W warstwie dialogowej mamy pseudointelektualne, akademickie dyskusje o sensie życia, sztuce, wierze. Byłoby to jeszcze do zniesienia, gdyby nie mocne przeświadczenie osób pamiętających lata 70., że owe dyskusje przypominają dylematy i obsesje obecne wówczas w komunistycznej zonie. Obarczone zatem skrępowaniem, cenzurą, brakiem wolności wypowiedzi. Komuna dusiła poznanie świata, krępowała pisarzy, profesorów. I produkowała pseudointelektualistów. Widać to na ekranie. Do tego typowe wątki zimnowojenne i pacyfistyczne podane w sosie właściwym dla kulturowego obiegu za żelazną kurtyną. ...................... Ale film wielki, o niepowtarzalnym, niepokojącym i dusznym klimacie. Z rewelacyjną scenerią, napięciem budowanym konsekwentnie aż do finału. Z genialnymi ujęciami i ruchem kamery. Dziś taki świat kreowanoby w komputerze. Ale przecież dziś nikt by już takiego filmu nie nakręcił. Żyjemy w dobie ekranowych transformersów i powracających mumii. Czy ktoś wyobraża sobie oglądanie "Stalkera" w kinie, w towarzystwie osób wyżerających głośno z papierowych kubłów popcorn i popijających słomką colę z nieco mniejszych kubłów?