To co napisałaś wydaje się być prawdą, tak samo setki innych interpretacji wydają się być słuszne. Oglądałem Stalkera kilka dni temu i sam nie wiem co o nim myśleć. Moja pierwsza myśl odnośnie filmu była taka, że strefa to wnętrze bohatera, jego problemy. Za każdym razem jak staram się dojść do sedna to wpadam na inny pomysł. Uważam, że reżyser za mało konkretnych danych nam przedstawił. Nie ma zbytnio o co się zaczepić interpretując film. Wiem, że sporo osób sięga po wywiady oraz bierze pod uwagę zwyczaje Tarkowskiego. Może w tym tkwi urok ,,Stalkera" :) Trzeba się porządnie natrudzić żeby interpretacja trzymała się kupy a mimo to każdy ma swoją wersję.

Jak dla mnie urok "Stalkera" tkwi właśnie w bardzo jasnej, spójnej kompozycji, w braku sztuczności w posługiwaniu się metaforą. Ale rozumiem, że można w nim dostrzega jeszcze inne wątki. Ale grunt, żeby je uzasadnić i uargumentować, inaczej to (nazwijmy rzecz po imieniu) bzdury i pastwienie się nad arcydziełem. To tak jakby doszukiwać się wątków totalitarnych w "Romeo i Julii"...

"zmuszają człowieka do MYŚLENIA, sztuki zapomnanej" - no ej no, znowu? Coście się tak na "człowieka szeroko pojętego" wszyscy uwzięli? :/

Może rzeczywiście, obeszłoby się bez generalizacji ... ;) Chociaż na swoje usprawiedliwienie muszę powiedzieć, że akurat jeżeli chodzi o kino to kiepsko to wygląda... Opłakany stan recenzji, jeżeli już w ogóle coś się znajdzie to krótkie, nie na temat i bez zastanowiena. Pisałam trochę zdenerwowana, po przeczytaniu mnóstwa głupich opinii o wspomnianym filmie.

Nie chodziło mi o generalizacje, tylko o to, żeby być dla innych kochanym :P

Kochanym to też znaczy wymagającym ;p

Nie prawda. Wymagający to jest tato! O! :o

w pełni zgadzam się z tą interpretacją. dodałbym jednak, że przy ocenie filmu znaczenie będzie miało nasze podejście do religii i świata. myślę, że słabością tego filmu jest liczba jego bohaterów - czyli sposobów myślenia. dla mnie film jest "czarno-biały" , ponieważ pokazuje "za i przeciw" bez możliwości wyboru trzeciej opcji. z jednej strony mamy "bożego szaleńca" a z drugiej ludzi "z pustymi oczyma". moje podejście do tematu wiary i świata wychodzi poza ramy tych ograniczeń, chociaż często, fragmentarycznie się w nie wpisuje.

Reżyser przedstawia wyraźnie swój pogląd, swoją refleksję a już my, widzowie, możemy się do tego ustosunkować. Im więcej zastanowienia pozostawia po sobie film, tym jest dla mnie bardziej wartościowy. "Boży szaleniec" także przechodzi w filmie metamorfozę, nie tylko rytuały są ważne- w sferę duchowości musi wejść też miłość (tu w postaci rodziny, bohater wyraża ją wypowiadając życzenie) I "Oda do radości" na koniec jako ukazanie, że jest nadzieja i ma moc. Wydaje mi się, że w ten sposób film staje się wolny od zbyt ciasnych ram, tylko i wyłącznie religijnych interpretacji.

masz rację. wydaje mi się, że moje obiekcje wobec filmu wynikają po prostu z innego podejścia do kwestii wiary niż reżysera, więc wiele momentów oceniam inaczej. co jednak nie zmienia faktu, że film jest niezwykle ciekawy, głęboki i wart polecenia.

Dokładnie. I właśnie to też jest fantastyczne że można podjąć z nim dyskusję. Tylko trzeba mieć solidne argumenty bo te podane w filmie są bardzo konkretne i dobrze przedstawione ;)

dla mnie solidnym argumentem dla tego filmu byłby moment, gdyby czyjeś marzenie/życzenie/prośba spełniło się ot tak - po pstryknięciu palcem. a nawet, gdyby tak sie stało, to niemiałoby to znaczenia, bo byłaby to fantazja filmowa. taka jest wiara - nie do udowodnienia, tak jak i nie do obalenia. i właśnie to pokazuje dla mnie ten film. jak i to, że ekstremum , w którąkolwiek stronę nie jest dobrym rozwiązaniem.
pozdrawiam :)

Oczywiście. Również pozdrawiam :)

Jak dla mnie rozmowa o moim odbiorze filmu czy interpretacji jest zupełnie niemozliwa i niepotrzebna. Ten film odebrałem na poziomie uczuć i doznań estetycznych. Nawet nie próbuję sobie tego tłumaczyć

Można i tak. Mnie uczucia i doznania estetyczne doprowadziły do interpretacji. Nie tłumaczyłam sobie tego filmu a poprostu obejrzałam i zobaczyłam o czym jest. Bo tutaj akurat, moim zdaniem, nie mamy doczynienia ze "sztuką dla sztuki".