Przeczytane m.in. tu opinie zadziałały mi na wyobraźnie. Byłem pewien, że to będzie film, który do mnie trafi jak mało który.
Okazał się jednak znacznie inny niż się spodziewałem. Po dramatycznym początku stawał się coraz bardziej czymś w rodzaju spektaklu teatralnego, gdzie to co widz obserwuje jest dodatkiem do monologów i rozmów bohaterów. Po prostu twierdzę, że obraz wraz z dźwiekiem nie współegzystują tutaj z treścią. Nie chcę powiedzieć, że nie pasują do siebie, ale treść przekazywana w rozmowach mogłaby istnieć bez obrazu i dźwięku w dużej mierze.
Jednak ta audiowizualna strona Stalkera mimo, że również sama mogłaby żyć własnym życiem, ma moc utrwalania wspomnianych treści, dzięki czemu ta radziecka produkcja we mnie rośnie i rośnie z każdym dniem po obejrzeniu.
Co do samej treści, bywa trudna i bardzo łatwa, ale zawsze stoi po stronie chęci zrozumienia sensu zycia. Tak... kolejna próba, tak... nie wybija się daleko oryginalnościa poza inne, a jednak, jest w niej coś co zapada w pamięci.
Nie rozumiem jeszcze w zupełności tego filmu. Nawet zadawałem sobie pytanie, czym jest Strefa. Ale w końcu odpowiedziałem, że to jest coś co bardzo łatwo każdy może w sobie znaleźć, gdy zdobędzie się na odwagę. U każdego może byc to czymś innym. Moim zdaniem ludzie często o tym myślą, choćby codziennie przed snem, jednak pozostaje ona Strefą, która tam sobie jest i jakby co zawsze będzie można kiedyś spróbować do niej wejść.
Piękne zdjęcia jak kadry fotografii dobrego artysty. Nie jest to najlpeszy film jaki widziałem. Ale jest niezwykły. Jest inny niż wszystkie. Za to ma swoje szczególne miejsce w moim "repertuarze" obejrzanych.