Przy drugim oglądaniu powalił mnie ostatni dialog pomiędzy bohaterami. Film szeroko
otwarty na interpretację. Trzech facetów o odmiennych poglądach wędruje do celu i
rozmawia o życiu. Rewelacja jak dla mnie, nic więcej nie trzeba.
Od strony technicznej ciekawostką dla mnie jest doskonały patent z kamerą, która w
zasadzie w każdej scenie stoi nieruchomo w miejscu, ale zawsze we właściwym. Aktorzy
mają wtedy zadanie podobne do gry w teatrze; zmuszeni są do komponowania kadru i
przyciągania uwagi w zasadzie podprogowymi chwytami, mistrzowskim aktorstwem. Do
tego doskonale naświetlona scena, każdy kadr filmu jest automatycznie doskonałym
zdjęciem i nadaje się w antyramę i na ścianę.
Druga ciekawostka (dla mnie). Gdybym nie wiedział, z którego roku jest film, to bym nie
zgadł. Kolesie wyglądają niby normalnie, ale tak by można było wyglądać pomiędzy 1940 a
naszymi czasami Niby szczegół, jednak Tarkowski wiedział co robi. Obraz jest przez to
transparentny dziejowo, istny sen świętego.
Przyjmując kryterium przyjemności, film porównywalny z majowym night swimming albo
poranną przebieżką 8 km po "udanej" sobocie. Arcydzieło.

PS.
Porównując do książki "Piknik na skraju drogi" braci Strugackich, film jest głębszy, ale to nie wyłączna zasługa Tarkowskiego, a głównie autorów książki, którzy mieli duży udział w pisaniu scenariusza.